Η αλήθεια είναι ότι νιώθω μια αμηχανία. Πώς να αντιμετωπίσει κανείς τον Στέφανο Τσιτσιπά; Σαν έναν 23χρονο –τον Αύγουστο του ’98 γεννήθηκε– ή σαν τον τρίτο καλύτερο τενίστα του κόσμου;
Tου Σταύρου Θεοδωράκη
ΠΗΓΗ: Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Σαν έναν από εμάς –στην Καρδίτσα γεννήθηκε– ή σαν έναν πολυεκατομμυριούχο υπεραθλητή που ζει στο Μόντε Κάρλο; Είναι και αυτές οι ιαχές με το όνομά του που ακόμη ηχούν στα αυτιά μου. Ακου τώρα! Οι Ελληνες –που μέχρι χθες μπέρδευαν τη ρακέτα του τένις με την ηλεκτρική κουνουποσκοτώστρα που πουλάνε στα πανηγύρια– να τρέχουν να πιάσουν θέση να δουν τον Στέφανο να νικάει. Να ήσουν από καμιά γωνία, Στέφανε, να τους έβλεπες. «Ανέβα στο φιλέ!». «Ναι, ναι, βολέ!». «Λόμπα, λόμπα, πρόσεχε!». «Σμας, ρε φίλε, σμας!». «Ντάουν δε λάιν, παλικάρι μου!». «Προπονητές έπρεπε να μας είχες. Να δεις πώς θα κέρδιζες και αυτόν τον Σέρβο κι ας σου έριχνε και 11 χρονάκια».
Τέτοια ωραία ζήσαμε τον Ιούνιο. Αλλά δεν είμαστε εδώ για τα περασμένα μεγαλεία. Ούτε καν για να προβλέψουμε τις χρυσές σελίδες που θα έρθουν. Γιατί οι ειδικοί το έχουν δεδομένο: ο Στέφανος θα την κατακτήσει την κορυφή του Ολύμπου. Θα γίνει ο θεός του τένις. Μπορεί του χρόνου, μπορεί σε δύο χρόνια. Πιτσιρικάς είναι ακόμη.
Εδώ όμως, σήμερα, είμαστε για να μιλήσουμε για τη μαύρη σελίδα του Στέφανου. Θα είμαι γλυκός, αλλά δεν θα μασήσω τα λόγια μου.
Μας έχετε κουράσει, Στέφανε. Μιλώ για σένα και όλους τους άλλους, επώνυμους και ανώνυμους, που παίζετε με τα νεύρα μας, λέγοντας το μακρύ και το κοντό σας για τα εμβόλια και τον κορωνοϊό. Ζούμε τη σοβαρότερη υγειονομική κρίση της γενιάς μας και εσείς μας τσαμπουνάτε φτηνές σοφιστείες. Στην Ελλάδα, μέχρι τις 20 Αυγούστου έχουν πεθάνει από τον κορωνοϊό 13.265 άνθρωποι. Διάβασε ξανά το νούμερο: 13.265. Και στον κόσμο όλοι οι νεκροί πλησιάζουν τα πέντε εκατομμύρια. Και το κακό δεν σταματά εδώ. Το 10% όσων έχουν περάσει COVID-19 –είτε έχουν νοσηλευτεί είτε όχι– θα έχει για μήνες ή και χρόνια σοβαρές επιπλοκές και ανεπανόρθωτες βλάβες· από ανοσμία μέχρι χρόνια κόπωση. Στην Ελλάδα αυτοί οι άνθρωποι είναι περίπου εκατό χιλιάδες! Και εσείς λέτε ό,τι σας κατέβει, βάζοντας ανάμεσα στις εγωιστικές σκέψεις σας και κάποιες λέξεις που μπορούν να μας συγκινήσουν. Και κυρίως την πολύπαθη λέξη «δικαίωμα».
Ναι, καλά κατάλαβες. Δεν μιλώ για τους αρνητές της πανδημίας. Δεν μιλώ γι’ αυτούς που λένε ότι ο ιός είναι έργο του σατανά ή των πολυεθνικών ή των Εβραίων. Δεν μιλώ δηλαδή για τους ψυχάκηδες των πολιτικών και των θρησκευτικών άκρων. Αυτούς τους έχουμε ξεγραμμένους, όπως μας έχουν ξεγραμμένους. «Ο Έλβις ζει. Η Γη είναι επίπεδη. Ο καρκίνος φεύγει με καλό εξορκισμό. Ο Γκέιτς και ο Σόρος είναι μετενσαρκώσεις του σατανά. Τα εμβόλια είναι μικροτσίπ. Και τα αεροπλάνα μάς ψεκάζουν». Θλιβόμαστε ή γελάμε με όλα αυτά, αλλά στην τελική δεν μας αγγίζουν. Πώς να απαντήσει, δηλαδή, κανείς σοβαρά σε αυτόν που λίγες ημέρες πριν φώναζε στο Σύνταγμα «Κορωνοϊέ – Μολών Λαβέ»; Ή τι να πεις γι’ αυτούς που κολλούσαν αφίσες τον Ιούλιο, συνδέοντας τα εμβόλια με τον σεξισμό; «Οχι στα δήθεν εμβόλια της φαρμακομαφίας, όχι στον σεξισμό, στον εθνικισμό, στον ρατσισμό»! Αχ! Θα τρίζουν και τα κόκαλα των αριστερών της Ιταλίας. Αυτών που το 1973 διαδήλωναν υπέρ του εμβολιασμού για τη χολέρα και έστηναν στη Νάπολη εμβολιαστικά κέντρα για τους «συντρόφους εργάτες». Ας αφήσουμε, λοιπόν, τους ψεκασμένους να σκιαμαχούν με τους εφιάλτες τους και ας έρθουμε σε εσάς, τους «κανονικούς». Εσάς που λέτε «ναι, ιός υπάρχει, αλλά το εμβόλιο δεν είναι απαραίτητο». Αυτό λέτε σε διάφορες παραλλαγές. Και όλοι σκέφτεστε το ίδιο πράγμα: «Αν όλοι οι άλλοι κάνουν το εμβόλιο, η επιδημία θα σταματήσει. Αρα εγώ γιατί να το κάνω;». Πονηρό, κουτοπόνηρο, γιατί σκέψου όλοι να κάναμε ανάλογες σκέψεις; Οχι μόνο για τα εμβόλια, αλλά για όλα αυτά που απαιτούν υπευθυνότητα. «Ασε τους άλλους να διαχωρίσουν τα σκουπίδια τους και να ανακυκλώνουν, εμείς τα θάβουμε στην άμμο». «Μην πετάτε αναμμένα τσιγάρα στους δρόμους, αλλά σιγά μη λερώσω εγώ το τασάκι του αυτοκινήτου μου που μόλις χθες το έπλυνα». Αν το καλοσκεφθείς, είναι ο ίδιος συλλογισμός. «Εσείς όλοι υπεύθυνα για να μπορώ εγώ ανεύθυνα».
Ναι, είναι αλήθεια, Στέφανε, ότι το εμβόλιο μπορεί να έχει και ανεπιθύμητες παρενέργειες. Οπως όλα τα φάρμακα. Στατιστικά –τώρα έχουμε τεράστιο δείγμα και το ξέρουμε– ένα στα 300.000 εμβόλια μπορεί να προκαλέσει σοβαρές –όχι ανεπανόρθωτες όμως– παρενέργειες. Αυτό είναι το ρίσκο που παίρνουμε όλοι. Γιατί όχι και εσύ; Γιατί εσύ νομίζεις ότι είσαι ξεχωριστός; Και να σε ρωτήσω και κάτι: εκεί που μένεις, εκεί που τρως, εκεί που γυμνάζεσαι, εκεί που κολυμπάς, εκεί που διασκεδάζεις, θα σου άρεσε να περιστοιχίζεσαι από ανθρώπους που δεν θα έχουν κάνει το εμβόλιο; Οχι βέβαια. Αρα την ελεύθερη ζωή σου και την καλοκαιρινή ανεμελιά σου τις οφείλεις σε εκείνους που άκουσαν την επιστήμη και εμβολιάστηκαν.
Και εδώ προστίθεται η «εξυπνάδα»: «Κανείς δεν μπορεί να με υποχρεώσει να κάνω στο σώμα μου κάτι που δεν θέλω». Μωρέ τι μας λες; Και το κράνος γιατί είναι υποχρεωτικό; Το δικό μου κεφάλι θα σπάσει. Τι φοβάστε; Μήπως πιτσιλίσω με αίματα την άσφαλτο; Και η ζώνη γιατί είναι υποχρεωτική; Η ανορεξία είναι δικαίωμα ή είναι αρρώστια; Η βουλιμική παχυσαρκία; Η μετάγγιση αίματος σε ένα βρέφος απαιτεί την άδεια των γονιών; Οχι βέβαια. Οι σύγχρονες κοινωνίες τα έχουν απαντήσει όλα αυτά. Και εσύ, Στέφανε, θα έπρεπε να ξέρεις μέχρι πού φτάνει το πάπλωμά σου.
Βέβαια, η αλήθεια είναι ότι η Ευρώπη σού άφησε –κακώς κατά τη γνώμη μου– το δικαίωμα να αποφασίζεις εσύ για την υγεία της κοινότητάς σου. Πάγωσαν οι «ηγέτες» με το πρώτο κύμα της πανδημίας και λειτούργησαν αμυντικά. Δεν θέσπισαν ως ώφειλαν υποχρεωτικό τον εμβολιασμό για όλους αυτούς που είναι σε συνεχή επαφή με τους πολίτες. Υγειονομικούς, παπάδες, εργαζομένους στην εστίαση, εκπαιδευτικούς μεταφορείς… Τα παιδικά εμβόλια είναι υποχρεωτικά για να πάει ένα παιδί στο σχολείο, αλλά το εμβόλιο για τον κορωνοϊό δεν είναι υποχρεωτικό για έναν υγειονομικό που μπαίνει στο χειρουργείο! Παράλογο δεν είναι; Η υποχρεωτικότητα θα απάλλασσε από το άγχος και τους δειλούς και τους αναποφάσιστους. Η απόφαση, όμως, που απαιτούσε ο ευρωπαϊκός ουμανισμός δεν ήρθε και έτσι δόθηκε γήπεδο σε κάθε είδους τυχοδιώκτες. Δεν θέλω να σε μπλέξω με τα πολιτικά, αλλά να ξέρεις ότι αυτά που λες για τα εμβόλια, σου τα έχουν υπαγορεύσει χωρίς να το έχεις καταλάβει διάφορα πολιτικά και συνδικαλιστικά συμφέροντα. Θα σου εξηγήσω τι εννοώ. Τα κόμματα θέλουν να παίρνουν ψήφους από παντού. «Η ψήφος δεν μυρίζει», λένε. Είχε προηγηθεί, βέβαια, ο αυτοκράτορας Bεσπασιανός λέγοντας «το χρήμα δεν μυρίζει», όμως ας μην αλλάξουμε θέμα. Αφήνουν λοιπόν τα κόμματα τα κατακάθια τους να ερωτοτροπούν με τους ακραίους. Ποταπό αλλά πραγματικό. Τα ίδια και με τους συνδικαλιστές. Για να μη δυσαρεστήσουν κανέναν, ούτε έναν, αφήνουν παραθυράκια για όλους. Χαρακτηριστική η περίπτωση ενός συνδικάτου νοσοκομειακών γιατρών που δήλωσε ότι είναι αντίθετο στον υποχρεωτικό εμβολιασμό των γιατρών. Δεν αμφισβητούν τα εμβόλια –γιατί τότε θα τους έπαιρναν στο κυνήγι οι συνάδελφοί τους που λιώνουν στις εφημερίες–, αλλά ζητούν περισσότερη ενημέρωση για να αποφασίσουν εάν θα τα κάνουν. Και να τα λένε αυτά γιατροί! Και να μην αντιδρούν ούτε οι ιατρικοί σύλλογοι ούτε οι ιατρικές έδρες των πανεπιστημίων. «Μη χαλάσουμε και τις καρδιές μας με τους συναδέλφους μας». Εκτός αν εννοούν ότι με τόσο συνδικαλιστικό φόρτο δεν προλαβαίνουν να διαβάσουν τις επιστημονικές εκθέσεις για την εξέλιξη της νόσου που πλέον, λόγω Ιντερνετ, είναι προσβάσιμες σε όλους. Είναι, για να κάνουμε και λίγη πλάκα, σαν ένας αντίπαλός σου στην έναρξη του αγώνα να ζητάει από τον διαιτητή να του εξηγήσει τους κανόνες του παιγνιδιού. Γελοίο δεν θα είναι;
«Το δίλημμα δεν είναι εμβολιασμός ή μη. Το δίλημμα είναι πια, δημοκρατία ή φασισμός. Ξεκάθαρα»! Το είπε πρόσφατα ένας υπάλληλος του Εθνικού Συστήματος Υγείας. Και στην κορφή κανέλα. Εντελώς ξεκάθαρα. Ξέρεις, Στέφανε, πολλοί άνθρωποι στον δυτικό κόσμο –και στην Ελλάδα βέβαια– έχουν την ανάγκη να νιώθουν θύματα.
Ζουν μια απελπιστικά μονότονη ρουτίνα και, για να ξεφύγουν, ανακαλύπτουν συνεχώς νέους εχθρούς.
Αλλά εσύ, Στέφανε, είσαι ένας από αυτούς; Εσύ, ένα θηρίο των τερέν, που ανατρέπεις όλα τα προγνωστικά και δείχνεις τον ήρωα μέσα σου, γιατί τώρα δειλιάζεις και φέρεσαι εγωιστικά; Με συγχωρείς για το ξέσπασμα, αλλά αυτό λένε για σένα.
Ακουσες τι σου είπε ο Ναδάλ; «Για να είμαστε υπεύθυνοι άνθρωποι πρέπει να δεχτούμε το εμβόλιο». Και αυτός υπεραθλητής είναι. Και αυτός δεν θέλει να μειώσει τις δυνατότητές του ούτε ένα χιλιοστό.
Μετά τον σάλο που δημιούργησαν οι πρώτες σου δηλώσεις («μέχρι να γίνει υποχρεωτικό το εμβόλιο, δεν πρόκειται να το κάνω») βγήκες και είπες: «Αν θέλεις να προστατευτείς με το εμβόλιο, δικό σου πρόβλημα, πήγαινε και κάνε το». Αλήθεια τώρα; «Δικό σου πρόβλημα»; Το εμβόλιο, Στέφανε, είναι δικαίωμα. Αυτό που διεκδικούν όλοι οι φτωχοί του Τρίτου Κόσμου και το ψειρίζουν οι πλούσιοι –μας βάζω όλους μέσα– με τη σιγουριά ότι και να κολλήσουμε, θα μπούμε σε ένα νοσοκομείο και θα σωθούμε. Και αυτοί που δεν θα χωρέσουν στα νοσοκομεία; Ή αυτοί που ο οργανισμός τους δεν θα μπορέσει να αντεπεξέλθει; Δεν έχουμε χρόνο, Στέφανε. Αν τα νοσοκομεία καταρρεύσουν –που είναι μαθηματικά βέβαιο ότι θα καταρρεύσουν αν φρενάρουν οι εμβολιασμοί– όλα ξανά θα σταματήσουν. Και η κοινωνική ζωή, και το εμπόριο, και οι αγώνες – και αυτό νομίζω σε ενδιαφέρει.
Είπες και κάτι ακόμη χειρότερο στις τελευταίες δηλώσεις σου και ελπίζω να σου ξέφυγε. Αντιγράφω: «Για εμάς τους νέους πιστεύω ότι είναι καλό να περάσουμε τον ιό, για να χτίσουμε ανοσία. Δεν το βλέπω σαν κάτι κακό». Μπορείς να σκεφθείς πόσους συνομηλίκους σου, από αυτούς που σε έχουν αφίσα στο δωμάτιό τους, θα πάρεις στον λαιμό σου με αυτή σου τη δήλωση; «Είναι καλό να περάσουμε τον ιό»; Και η μάνα στο διπλανό δωμάτιο; Και ο παππούς; Ο φίλος που έχει κάποιο υποκείμενο νόσημα; Ολοι αυτοί ανοσία θα χτίσουν; Εσύ δεν ήσουν που έλεγες: «Οσοι αγαπάμε μπορεί να είναι πιο ευάλωτοι από εμάς στον κορωνοϊό. Γι’ αυτό αγκάλιασε τα μέτρα προστασίας. Για να μπορέσουμε σύντομα να αγκαλιάσουμε ξανά όσους αγαπάμε, όπως παλιά». Αυτά δεν έλεγες στην καμπάνια της πολιτείας «Μένουμε ασφαλείς»; Γιατί τώρα τα αλλάζεις;
Και όταν έμαθα ότι βγήκε στην τηλεόραση ο πατέρας σου, και μάνατζέρ σου, πίστεψα ότι θα τα μάζευε κάπως τα πράγματα. Αλλά μας προέκυψε άλλος ένας «γιατρός»: «Οι αθλητές έχουν αρκετά δυνατό ανοσοποιητικό σύστημα για να αντεπεξέλθουν σε οποιαδήποτε περιπέτεια». Μπούρδες! Για να το πω ευγενικά. Μια μόλυνση από κορωνοϊό μπορεί να σε βγάλει για πάντα από την κούρσα του πρωταθλητισμού. Τα στοιχεία δείχνουν ότι το 27% των νέων (16-24 ετών) που κόλλησαν τον ιό, ανεξαρτήτως αν μπήκαν ή όχι σε νοσοκομείο, θα υποφέρουν από το σύνδρομο «μακροχρόνια COVID». Δύσπνοιες, παρατεταμένη κόπωση, αδυναμία συγκέντρωσης –και τα τρία, νομίζω, σε ενδιαφέρουν– για μήνες, ίσως και για χρόνια, ακόμη δεν ξέρουμε.
Και μετά υπάρχει και το άλλο θέμα. Εσύ, Στέφανε, δεν είσαι ένας απλός πρωταθλητής του τένις. Είσαι ένα εθνικό σύμβολο, γιατί εσύ το επιδίωξες. Μιλάς για την Ελλάδα στις κάμερες, ζητάς από τους Ελληνες να σε αγαπήσουν, υψώνεις την ελληνική σημαία στις χαρές σου. Δεν καταλαβαίνεις τώρα ότι οι ακρότητές σου προσβάλλουν και τη χώρα σου; Δεν είσαι απλώς ο Τσιτσιπάς, είσαι ο Ελληνας Τσιτσιπάς. Θα το επαναλάβω: επειδή εσύ το θέλησες. Με την αντιεμβολιαστική συμπεριφορά σου, αναπαράγεις το πρότυπο του κακορίζικου νεοέλληνα που ζητάει από όλους τους άλλους να τον σέβονται και να τον υπολογίζουν ενώ αυτός δεκάρα δεν δίνει για κανέναν. Και μη σε επηρεάζουν αυτοί που σε επαινούν στα social media. Μπες στον κόπο να δεις τα προφίλ τους. Κουκούλες, μαίανδροι, κατάρες, μαγγανείες, όλα μπερδεμένα. Ο,τι του φανεί του Λωλοστεφανή. Και, τέλος πάντων, μην αρκείσαι στην «ενημέρωση» από τα social media – αυτοί, λέει, που διστάζουν με τα εμβόλια έχουν ως κύρια πηγή ενημέρωσης τα social media και τα blog. Ανοιξε, λοιπόν, καμιά εφημερίδα ή κάποιες έγκυρες ιστοσελίδες.
Να σου πω κλείνοντας και κάτι που άκουσα στο υπόστεγο ενός μικρού λιμανιού. Ξέρεις, εκεί όπου η μια παρέα περιμένει κολλητά με την άλλη το πλοίο να φανεί – και το πλοίο πάντοτε αργεί. Μιλούσαν για σένα. Τρία αγόρια και τέσσερα κορίτσια. Στην ηλικία σου. Ενα από τα αγόρια, για να εντυπωσιάσει, είπε ότι ούτε αυτός θα εμβολιαστεί γιατί οι ρακές που πίνει σκοτώνουν τον ιό. Οι άλλοι γέλασαν, όμως ένα από τα κορίτσια –μάλλον αυτό στο οποίο απευθυνόταν ο παλικαράς– δεν γέλασε. «Ή είσαι κότα ή είσαι παρτάκιας και εμένα δεν με φτιάχνεις», είπε και όλοι κοκάλωσαν. Μεταφράζω: Δεν είναι σέξι να είσαι ανεμβολίαστος, Στέφανε. Το αντίθετο είναι. Δεν θα σ’ το γράψω, γιατί μας διαβάζουν και μεγάλοι άνθρωποι. Γι’ αυτό σου λέω, αυτή η μαύρη σελίδα είναι καλό σύντομα να διαγραφεί γιατί δεν θα ξεχαστεί. Μη συνεχίσεις να βαθαίνεις το ρήγμα που δημιούργησες ανάμεσα σε εσένα και στους θαυμαστές σου. Σου έχω, λοιπόν, μια πρόταση.
Να εμβολιαστείς. Να βγάλεις και μια σέλφι, από αυτές που σου αρέσουν, και να πεις απλά «το ξανασκέφθηκα». Αρκεί αυτό.