Οι ενδείξεις ότι το 2025 έρχεται με... φόρα για να προκαλέσει σημαντικές αλλαγές ή και ανατροπές, είναι κάτι παραπάνω από εμφανείς.
Το πρόσωπο-κλειδί που θα σημαδέψει την πορεία του πλανήτη φέτος είναι αναμφίβολα, ο νέος πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής, Ντόναλντ Τραμπ, ο οποίος χθες πήρε την τυπική έγκριση του Κογκρέσο, για να ορκιστεί σε 13 μέρες και να αναλάβει... δράση, πιο δυνατός από ποτέ.
Γράφει ο Λουκάς Γεωργιάδης
Όσα έχει πει μέχρι στιγμής και σε πολλές περιπτώσεις με απόλυτο τρόπο, θα δοκιμαστούν και θα κριθούν. Είτε θα ακολουθήσει πιστά όσα έχει εξαγγείλει για τις σχέσεις των ΗΠΑ με τον υπόλοιπο κόσμο ανοίγοντας παράλληλα μέτωπα, είτε θα αναγκαστεί να αλλάξει... ρότα, καθώς στην πολιτική είναι εντελώς διαφορετικό πράγμα οι διακηρύξεις σε σχέση με τις τελικές αποφάσεις και επιλογές. Σε κάθε περίπτωση, σημείο μηδέν των ευρω-αμερικανικών σχέσεων, θα αποτελέσει η ενδεχόμενη επιβολή δασμών προς τα ευρωπαϊκά προϊόντα, καθώς θα είναι μια κίνηση άκρως εχθρική, με απρόβλεπτες συνέπειες και προεκτάσεις, όχι μόνο για τη Γηραιά Ήπειρο, αλλά για τις ΗΠΑ και τον υπόλοιπο κόσμο. Ας ελπίσουμε ότι θα αλλάξει γνώμη...
Ο Τραμπ επηρεάζεται καθοριστικά από τον "εξυπνότερο άνθρωπο στον κόσμο", τον ζάμπλουτο Ίλον Μασκ, ο οποίος πριν ακόμη αναλάβει ως "Υπουργός Κυβερνητικής Αποτελεσματικότητας", ήδη έχει ανάψει "φωτιές"! Παρεμβαίνει στα εσωτερικά άλλων χωρών, συνιστώντας επί της ουσίας... εκτροπή (π.χ. Μεγάλη Βρετανία), βλέπει τα πάντα ως χρήμα και δείχνει να αγνοεί τους κινδύνους που ελλοχεύουν στην άσκηση πολιτικής. Γιατί άλλο πολιτική και άλλο οι "μπίζνες". Ιδίως δε, αυτές που κάνουν άνθρωποι με περίσσευμα αλαζονείας, παρασυρόμενοι από την... υπερβολική εξυπνάδα τους! Σε πολλά μπορεί να υπάρχει σημείο σύγκλισης, αλλά σε πολλά άλλα, η απόσταση μπορεί να είναι πολύ μεγάλη.
Το τρίτο πρόσωπο που θα καθορίσει κυρίως την πορεία των ευρωπαϊκών εξελίξεων είναι ο "δημοκρατικός"... δικτάτορας Βλαντιμίρ Πούτιν. Ποντάρει σε μια... τιμωρία των Ουκρανών από τον Τραμπ, η οποία θα αποτελέσει και τιμωρία ολόκληρης της Ευρώπης. Οι Ευρωπαίοι βλέπουν ότι η μάχη στην Ουκρανία δεν πρέπει να κριθεί υπέρ της Ρωσίας, γι αυτό και συνεχίζουν μαζί με τις ΗΠΑ την παροχή βοήθειας, αλλά ο Τραμπ, έχει διάφορες... περίεργες σκέψεις, αφήνοντας μεγάλα περιθώρια απομόνωσης του ηγέτη των Ουκρανών, Ζελένσκι.
Για τις ΗΠΑ, η Ουκρανία, δεν αποτελεί ζωτικό χώρο όπου διακυβεύονται υψίστης σημασίας συμφέροντα. Όμως, ο Τραμπ κάνει τεράστιο λάθος, αν νομίζει ότι έτσι έχουν τα πράγματα, από τη στιγμή που η Ρωσία στρέφεται ευθέως κατά του βασικού εταίρου των ΗΠΑ, δηλαδή της Ευρώπης. Ίσως, στην πορεία αναθεωρήσει όσα έχει πει μέχρι σήμερα, στριμώχνοντας τον Πούτιν, ο οποίος, αν βγει νικητής στην Ουκρανία, ουσιαστικά θα έχει κερδίσει την Ευρώπη και αυτό σημαίνει ότι θα του ανοίξει η όρεξη για να μη σταματήσει πουθενά...
Ο Τραμπ μπορεί να θέσει σε κίνδυνο την εύθραυστη παγκόσμια τάξη πραγμάτων, εάν αποφασίσει να προχωρήσει σε κινήσεις εναντίον της Κίνας. Ο ηγέτης της χώρας, Σι Τζινπίνγκ ενισχύει διαρκώς τις σχέσεις της Κίνας με τη Ρωσία, την ίδια στιγμή που ο Τραμπ δείχνει διατεθειμένος να μιλήσει με τον Πούτιν, αλλά έχοντας απέναντι του τον Σι Τζινπίνγκ. Η επιβολή δασμών στα κινεζικά προϊόντα είτε θα λάβει χώρα φέτος ή θα παραπεμφθεί στις καλένδες. Ο Τραμπ, φέρεται αποφασισμένος να δώσει "λύσεις" το συντομότερο δυνατόν. Τόσο σε σχέση με τη Ρωσία και τον πόλεμο στην Ουκρανία, όσο και σε σχέση με την κυριαρχία των κινεζικών προϊόντων στις αγορές.
Μέσα στο εξαιρετικά πολύπλοκο και ιδιαίτερο τρίγωνο των σχέσεων ΗΠΑ-Κίνας-Ρωσίας, αποτελεί κορυφαίο ζητούμενο, ο τρόπος με τον οποίο θα "απαντήσει" η Ευρωπαϊκή Ένωση. Ήδη, ως Ευρωπαίοι έχουμε εμπεδώσει την άποψη ότι πρέπει πρώτα να θωρακιστούν οι χώρες έναντι της ρωσικής απειλής και μετά να περιμένουν ό,τι καλύτερο προκύψει από μια... Τραμπική Αμερική. Πρόσωπα-κλειδιά για την Ευρώπη είναι ο νέος Γερμανός Καγκελάριος, που κατά τα φαινόμενα θα είναι ο ηγέτης των Χριστιανοδημοκρατών, Ντίτριχ Μερτς, ο Γάλλος πρόεδρος Μακρόν και η επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ούρσουλα Φον Ντερ Λάιεν. Τα 3 αυτά πρόσωπα, καλούνται να λάβουν κρίσιμες αποφάσεις μέσα στην Ευρώπη για την ίδια την Ευρώπη, έχοντας να αντιμετωπίσουν ένα σκηνικό, το οποίο σήμερα είναι προβληματικό και αύριο το πρωί μπορεί να καταστεί αδιέξοδο ή χαοτικό, λόγω Τραμπ και Πούτιν.
Όλοι οι προαναφερόμενοι "παίκτες"... συναντιούνται και στη Μέση Ανατολή, που αποτελεί πεδίο ισχυρών συμφερόντων τόσο για τη Δύση, όσο και για τους... μη δυτικούς. Ο Νετανιάχου έχει αναλάβει το... ξεκαθάρισμα της κατάστασης πέριξ του Ισραήλ, το οποίο αποτελεί κρίσιμο ενεργειακό "παίκτη" για το μέλλον της Ευρώπης. Την ίδια στιγμή, πολλά θα εξαρτηθούν από τη στάση που θα κρατήσουν στο θέμα της Συρίας, ο Τούρκος πρόεδρος Ταγίπ Ερντογάν και ο ηγέτης των "επαναστατών" της Συρίας, Αλ Τζολάνι. Η Συρία μπορεί να αποτελέσει πεδίο σύγκρουσης ανάμεσα στον Νετανιάχου και τον Ερντογάν, αγγίζοντας και τον εκλεκτό του στη Συρία, Αλ Τζολάνι. Το μεγάλο ερωτηματικό είναι τι θα συμβεί αν ο Ερντογάν κάνει τη... λάθος κίνηση σε σχέση με τους Κούρδους, η οποία μπορεί να αποτελεί "κόκκινη γραμμή" για τις ΗΠΑ του Τραμπ.
Συμπερασματικά, ο Ντόναλντ Τραμπ, ο Βλαντιμίρ Πούτιν, ο νέος Γερμανός Καγκελάριος (Μερτς), η Ούρσουλα Φον Ντερ Λάιεν, ο Μακρόν, ο Ζελένσκι, ο Σι Τζινπίνγκ, ο Νετανιάχου, ο Ερντογάν, ο Τζολάνι και ο "μπαλαντέρ" Ίλον Μασκ, αποτελούν την... ενδεκάδα, που θα καθορίσει εν πολλοίς την πορεία των πραγμάτων στον πλανήτη. Αναμφίβολα, οι Τραμπ, Πούτιν και Ερντογάν μπορούν να εξελιχθούν σε... ατομικές "βόμβες", την ίδια στιγμή, που το καθεστώς της Μόσχας, απειλεί την Ευρώπη με πυρηνικά, αλλά και με υπονόμευση κυβερνήσεων που δεν έχουν φιλορωσικό προσανατολισμό. Επιπλέον, στους προαναφερόμενους, οφείλουμε να προσθέσουμε τον... τρελό δικτάτορα της Βόρειας Κορέας, Κιμ Γιονγκ Ουν και τον φανατικό ισλαμιστή ηγέτη του Ιράν, Αλί Χαμενεϊ! Ας... προσδεθούμε και ας... απολαύσουμε τη "διαδρομή". Το 2025 μπορεί να είναι καλύτερο από το 2026...
Ποιες είναι οι προκλήσεις του 2025 για την Ελλάδα και τον Μητσοτάκη με φόντο τις... πρόωρες εκλογές του 2027
Το ασταθές διεθνές περιβάλλον, οι γεωπολιτικοί κίνδυνοι, ο απρόβλεπτος Τραμπ, ο εγκληματίας Πούτιν και το... καβαλημένο "καλάμι" που λέγεται Ερντογάν, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο επηρεάζουν την Ελλάδα, είτε απευθείας, είτε μεταβατικά μέσω Ευρώπης.
Ο Μητσοτάκης καλείται σε λίγες ημέρες να αποφασίσει για το πρόσωπο του Προέδρου της Δημοκρατίας κλείνοντας μια μικρή εκκρεμότητα στην αυγή του νέου έτους, προκειμένου στη συνέχεια να αφοσιωθεί στους φετινούς στόχους της χώρας. Η δυναμική της οικονομίας παραμένει ισχυρή, αλλά τα οικονομικά των νοικοκυριών εξακολουθούν να συμπιέζονται από την ακρίβεια. Το διεθνές περιβάλλον θα αποτελέσει οδηγό για την προσέλκυση επενδύσεων, αν και τη διετία που ακολουθεί θα εξακολουθήσουμε να έχουμε τη στήριξη των πόρων του Ταμείου Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας. Η προώθηση σημαντικών μεταρρυθμίσεων, που θα έχουν κάποιο πολιτικό κόστος, αποτελεί ζητούμενο για την κυβέρνηση Μητσοτάκη, η οποία, σε πολιτικό επίπεδο δείχνει να μην απειλείται από το ΠΑΣΟΚ.
Το 2025 αναμένεται να είναι έτος περαιτέρω ενίσχυσης των δημοσιονομικών προοπτικών της χώρας, καθώς θα υπάρχει και βοήθεια από τη συνέχιση της μείωσης των επιτοκίων του ευρώ από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Εδώ το ζητούμενο εξακολουθεί να παραμένει το διεθνές περιβάλλον. Το βασικό σενάριο προβλέπει τέσσερις μειώσεις των επιτοκίων κατά 0,25% ή μία εκατοστιαία μονάδα σε ετήσια βάση. Το... κακό σενάριο προβλέπει 2 ή 3 μειώσεις επιτοκίων, κάτι που θα μπορούσε να βλάψει το κλίμα τόσο σε ευρωπαϊκό επίπεδο, όσο και σε εγχώριο.
Αναμφίβολα, η πορεία της ευρωπαϊκής οικονομίας θα κρίνει σε σημαντικό βαθμό και την πορεία των δημοσιονομικών και μακροοικονομικών μεγεθών για την Ελλάδα. Αν η Γερμανία και η Γαλλία μείνουν όρθιες, τότε αυτό, θα αποτελεί καλό νέο για τις ελληνικές εξαγωγές αγαθών και υπηρεσιών (τουρισμός). Η σημαντική βελτίωση των προοπτικών της οικονομίας θα φέρει καλύτερες μέρες και σε επίπεδο παροχών προς διάφορες κοινωνικές ομάδες. Αν όμως, μπλέξουμε με διάφορες δυσάρεστες καταστάσεις, τότε πολλά θα αλλάξουν...
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, αν δεν προκύψει κάτι αναπάντεχα αρνητικό, θα συνεχίσει να είναι ο κυρίαρχος του πολιτικού παιχνιδιού. Το δεύτερο ΠΑΣΟΚ, δεν μπορεί να απεγκλωβιστεί από το πρόβλημα της περιορισμένης ισχύος του αναβαπτισμένου αρχηγού του, Νίκου Ανδρουλάκη και δεν συνιστά απειλή για το κυβερνών κόμμα. Αντιθέτως, πρόβλημα μπορεί να αποτελέσει η περαιτέρω ενίσχυση των κομμάτων που βρίσκονται πιο δεξιά από τη Νέα Δημοκρατία. Ωστόσο, το 2025 θα είναι έτος αναγκαστικής στροφής προς τα δεξιά, έστω και σε περιορισμένο βαθμό, καθώς η εκλογή Τραμπ, μπορεί να ανατρέψει πολλά από αυτά που γνωρίζαμε μέχρι πρότινος για τη woke ατζέντα και την κυριαρχία της διαφορετικότητας με έναν όχι και τόσο... sic τρόπο.
Οι εκλογές αναμένεται να διεξαχθούν τον Μάρτιο του 2027, καθώς το δεύτερο εξάμηνο του ιδίου έτους, η Ελλάδα αναλαμβάνει την προεδρία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, Ακόμη και αν χρειαστούν δύο εκλογικές αναμετρήσεις, όλα πρέπει να έχουν ολοκληρωθεί το αργότερο έως τις αρχές Ιουνίου του συγκεκριμένου έτους. Αν ο Κυριάκος Μητσοτάκης καταφέρει να κερδίσει με σημαντική διαφορά το ΠΑΣΟΚ, ακόμη και αν η Νέα Δημοκρατία δεν κερδίσει την αυτοδυναμία, μάλλον θα είναι εξαιρετικά δύσκολο για την αξιωματική αντιπολίτευση, να μη στηρίξει μια κυβέρνηση μεγάλου συνασπισμού, ελλείψει άλλων αξιόπιστων εναλλακτικών από τα υπόλοιπα κόμματα. Το 2025 θα είναι προπαρασκευαστικό έτος του 2026, το οποίο θα σηματοδοτήσει την τελική ευθεία προς τις εκλογές.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι μέσα σε ένα εξαιρετικά... αγριεμένο διεθνές περιβάλλον, η διατήρηση της πολιτικής κυριαρχίας του Μητσοτάκη, είναι κάτι παραπάνω από απαραίτητη για τα συμφέροντα της χώρας. Αυτό το τελευταίο δεν αποτελεί αντικείμενο προς συζήτηση ή διαπραγμάτευση. Αρκεί βεβαίως να το κατανοήσουν οι ψηφοφόροι όταν έρθει η ώρα. Για όσους δεν το καταλαβαίνουν, κάθε ανάλυση πέφτει στο κενό και απλά κάνουμε τον σταυρό μας για να μην προκαλέσουν ατύχημα, που ουσιαστικά θα ισοδυναμεί με εθνικό αυτοτραυματισμό...
Ποιο είναι το αποτύπωμα που αφήνει στη χώρα ο Κώστας Σημίτης και πώς συνδέεται με το σήμερα
Η απώλεια του πρώην πρωθυπουργού και αρχηγού του ΠΑΣΟΚ Κώστα Σημίτη, αποτελεί ένα σημείο αναφοράς, όπου η σημερινή μεταμνημονιακή Ελλάδα, καλείται να αναμετρηθεί με τις σκληρές αλήθειες και τις επιλογές της προμνημονιακής περιόδου.
Ο Κώστας Σημίτης, από τα πρώτα χρόνια της διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, επί της ουσίας ήταν ένα... ανεπιθύμητο πρόσωπο, για τους περισσότερους συντρόφους του, οι οποίοι ήταν πωρωμένοι από τα συνθήματα του Ανδρέα Παπανδρέου "ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο" και "Έξω η Ελλάδα από την ΕΟΚ". Το 1985 ως υπουργός Εθνικής Οικονομίας ανέλαβε το βάρος να βάλει τέλος στον λαϊκισμό της πρώτης τετραετίας του Ανδρέα Παπανδρέου, καταργώντας την Αυτόματη Τιμαριθμική Αναπροσαρμογή (Α.Τ.Α.) και λαμβάνοντας μέτρα για να μειωθούν τα ελλείμματα και να καταστεί η ελληνική οικονομία πιο ανταγωνιστική. Αν ο Ανδρέας Παπανδρέου δεν έπνεε τα λοίσθια λόγω του σκανδάλου Κοσκωτά, ο Κώστας Σημίτης θα είχε φέρει την οικονομία σε λογαριασμό το 1989. Δυστυχώς κάτι τέτοιο δεν έγινε και η συνέχεια ήταν πολύ δυσκολότερη.
Μετά τις τρεις εκλογικές αναμετρήσεις με τον... πονηρό εκλογικό νόμο Κουτσόγιωργα, ήρθε ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, ο οποίος, κλήθηκε να εξυγιάνει την ελληνική οικονομία, καθώς πήγαινε με... φόρα στα... βράχια. Είχε ακυρωθεί πλήρως η σταθεροποιητική πολιτική Σημίτη της διετίας 1985-1987, ακολούθησε η κραιπάλη της περιόδου 1987-1989 και ήρθε ο Μητσοτάκης με οριακή πλειοψηφία να λάβει δύσκολες αποφάσεις την περίοδο 1990-93 για να μην καταντήσουμε ικέτες στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, όπως ορθά είχε πει, απευθυνόμενος στον Ανδρέα Παπανδρέου το 1994.
Ο αποχώρηση του Ανδρέα Παπανδρέου από τη διακυβέρνηση της χώρας και η ανάληψη της πρωθυπουργίας από τον Κώστα Σημίτη το 1996, δεν ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς. Μόλις είχε εκλεγεί πρωθυπουργός με τις ψήφους των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ και μέσα σε ελάχιστα 24ωρα σημειώθηκε η εμπλοκή στα Ίμια, που αποτέλεσε ουσιαστικά την πρώτη ήττα για την Ελλάδα, μετά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο το 1974. Χωρίς να πέσει ούτε μία σφαίρα, η Ελλάδα είχε τρεις νεκρούς, με την πτώση του ελικοπτέρου του Πολεμικού Ναυτικού στη θάλασσα κατόπιν τουρκικών πυρών, οδηγώντας στον θάνατο τρία επίλεκτα στελέχη των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων.
Οι εκλογές του 1996, όπου το ΠΑΣΟΚ και ο Κώστας Σημίτης επικράτησαν της Νέας Δημοκρατίας του Μιλτιάδη Έβερτ, διαμόρφωσαν νέα δεδομένα. Ο τεχνοκράτης και ορθολογιστής Κώστας Σημίτης, διαμόρφωσε τις συνθήκες, ώστε η χώρα να εισέλθει σε τροχιά ένταξης στη Ζώνη του Ευρώ. Προχώρησε στις πρώτες ιδιωτικοποιήσεις, μια λέξη που ήταν απαγορευμένη μέσα στο ΠΑΣΟΚ. "Έχτισε" μια ομάδα τεχνοκρατών και έμπειρων πολιτικών, ανέχθηκε να έχει μέσα στο σχήμα την πιο χυδαία εκδοχή του παλαιού ΠΑΣΟΚ και προσπάθησε να επιτύχει το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Τηρουμένων των αναλογιών, μάλλον τα πήγε καλύτερα από τις προσδοκίες.
Η βελτίωση των προοπτικών της οικονομίας αποτυπώθηκε στο Χρηματιστήριο, το οποίο έφτασε σε ιστορικό ρεκόρ το 1999 και μάλιστα είχε γίνει και αφίσα (έμπνευση του Κώστα Λαλιώτη) το καλοκαίρι του ιδίου έτους, κατά την περίοδο των Ευρωεκλογών. Το μεγάλο "ξεφούσκωμα" της... Σοφοκλέους, όπως λέγαμε τότε, ήρθε ως αποτέλεσμα της κατάρρευσης των εταιρειών τεχνολογίας στις ΗΠΑ, ενώ στη συνέχεια, το 2001 με την τρομοκρατική επίθεση κατά των Δίδυμων Πύργων στη Νέα Υόρκη, οι αγορές μπήκαν σε μια έντονα καθοδική πορεία. Απαξιώθηκε το Χρηματιστήριο, χάθηκαν εκατοντάδες δισεκατομμύρια δραχμές και το όνειρο των πολλών να γίνουν... πλούσιοι, κάπου εκεί σταμάτησε. Όπως είχε πει ο Σημίτης θα έπρεπε να είναι πιο προσεκτικοί. Μεγάλη αλήθεια, που δύσκολα μπορεί να γίνει αποδεκτή από τον Έλληνα με τη γνωστή νοοτροπία που έχει. Αυτό που σίγουρα μπορούμε να κρατήσουμε είναι ότι επί των ημερών ενός σοσιαλιστικού κόμματος, το Χρηματιστήριο Αθηνών έσπασε όλα τα ρεκόρ, αντικατοπτρίζοντας σε μεγάλο βαθμό τη νέα θετική πραγματικότητα που διαμορφωνόταν στην οικονομία.
Το 2000, ο Κώστας Σημίτης επικράτησε οριακά επί του τότε αντιπάλου του στη Νέα Δημοκρατία, Κώστα Καραμανλή και έτσι, ήταν αυτός που έως το τέλος της θητείας του το 2004, πέτυχε τρεις πολύ σημαντικούς στόχους. Ο πρώτος αφορούσε την ένταξη της χώρας στο Ευρώ, ο δεύτερος την ολοκλήρωση των έργων για τους Ολυμπιακούς Αγώνες και ο τρίτος την ένταξη της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Οι τρεις αυτοί στόχοι έκαναν μάλιστα τον Κώστα Σημίτη, να μη δώσει βάρος στα σκάνδαλα στελεχών της τότε κυβέρνησης, για να μην προκληθεί πολιτική αστάθεια. Ανέχτηκε διεφθαρμένους στο υπουργικό του συμβούλιο, για χάρη ιερών σκοπών και στόχων, καθώς η πολιτική αστάθεια δεν θα ήταν και πολύ δύσκολο να επανέλθει. Επιπλέον, επί των ημερών του ολοκληρώθηκαν πολύ μεγάλα έργα υποδομής, τα οποία ωστόσο, είχε οραματιστεί, σχεδιάσει και ξεκινήσει, η Νέα Δημοκρατία του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Για την ακρίβεια, αν δεν υπήρχε ο Στέφανος Μάνος, δεν θα είχαν ξεκινήσει έργα όπως το "Ελευθέριος Βενιζέλος", η Αττική Οδός, το Ρίο-Αντίρριο και πολλά ακόμη.
Ο Κώστας Σημίτης, όπως φάνηκε και στην πολιτική κρίση του 2000 με αφορμή το ασφαλιστικό νομοσχέδιο Γιαννίτση, τόλμησε να θέσει σε ρεαλιστική βάση το βασικό πρόβλημα της χώρας, αλλά τον πολέμησε το ίδιο του το κόμμα. Αναγκάστηκε να πάρει πίσω το νομοσχέδιο, το οποίο αφαιρούσε προνόμια από τα... καλοβολεμένα συνδικαλιστικά κομματόσκυλα του ΠΑΣΟΚ. Ένα εκατομμύριο κόσμος κατέβηκε στους δρόμους, ενώ ο τότε εσωκομματικός του αντίπαλος Άκης Τσοχατζόπουλος, είχε απειλήσει ευθέως με πτώση της κυβέρνησης! Βλέπετε το πρόβλημα του ασφαλιστικού υποτασσόταν στα... οράματα του Ανδρέα Παπανδρέου, ο οποίος έβαλε τις βάσεις για τον πλήρη δημοσιονομικό εκτροχιασμό της χώρας και την υπερχρέωσης.
Επί της ουσίας, όσα επιτεύχθηκαν επί των ημερών του ΠΑΣΟΚ του Κώστα Σημίτη, κρίνονται ως εξαιρετικά σημαντικά, μόνο και μόνο αν φανταστούμε ότι στη θέση του, θα μπορούσε να είναι ο Άκης Τσοχατζόπουλος και όλη η καμαρίλα του Παπανδρεϊκού και... Λιανικού ΠΑΣΟΚ! Ο εκλιπών κατάφερε να μάθει αρκετούς από τους συντρόφους του, ώστε να σκέφτονται τεχνοκρατικά με το βλέμμα στραμμένο στις επόμενες γενιές. Όχι τυχοδιωκτικά, μόνο και μόνο για να καλυφθούν οι... εφήμερες "ανάγκες" του φθηνού λαϊκισμού. Ήταν οι "δύο Ελλάδες", όπως είχε πει χαρακτηριστικά.
Ο Κώστας Σημίτης ήταν αυτός που έκανε το ΠΑΣΟΚ να προσαρμοστεί στη νέα εποχή της Ευρώπης, αποτελώντας το "κόκκινο πανί" για τους συντρόφους του, που ήταν... κολλημένοι με τον Ανδρέα και τις αδιέξοδες πολιτικές του για τη χώρα. Δεν είναι τυχαίο ότι η εκσυγχρονιστική δεξιά, επί της ουσίας δεν άσκησε στείρα αντιπολιτευτική πολιτική στον Κώστα Σημίτη. Ο Σημίτης ήταν ο επικεφαλής μιας σοσιαλιστικής... δεξιάς, καταφέρνοντας να πάρει πολύ κόσμο από το κέντρο, αλλά και από τη "δεξαμενή" της Νέας Δημοκρατίας. Η εκλογική νίκη του 2000, κυριολεκτικά πάνω στο νήμα, ήρθε από τις ψήφους Νεοδημοκρατών, οι οποίοι, πίστευαν σε μια ανάκαμψη του Χρηματιστηρίου, το οποίο μέχρι τον Σεπτέμβριο του 1999, "έτρεχε" σαν... αφηνιασμένο άλογο!
Ο Κώστας Σημίτης δημιούργησε μια σχολή τεχνοκρατικής και ορθολογικής σκέψης, η οποία, σε κάποιο βαθμό συνεχίστηκε από τη Νέα Δημοκρατία του Κώστα Καραμανλή έως το 2009, αλλά στη συνέχεια, θόλωσε λόγω της μνημονιακής περιόδου. Η συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ ή Σαμαρά-Βενιζέλου έφερε για πρώτη φορά μαζί τα δύο κόμματα που κυβέρνησαν στη Μεταπολίτευση, κάτι που υπό κανονικές συνθήκες, δεν θα είχε συμβεί ποτέ. Δυστυχώς όμως, τα λάθη των περασμένων δεκαετιών, η ανευθυνότητα του Γιώργου Παπανδρέου, όταν ανέλαβε πρωθυπουργός το 2009 και μια σειρά πολλών λαθών, δικών μας και των εταίρων μας, μας έφεραν τον... Τσίπρα!
Ο Κώστας Σημίτης, μετά από μια σιωπή 13 ετών, μίλησε το 2017 στους δημοσιογράφους του ΣΚΑΪ, Παύλο Τσίμα και Σία Κοσιώνη, επισημαίνοντας με απλά λόγια τι θα συνέβαινε αν βγαίναμε από το ευρώ, καθώς και τις ευθύνες της ευκαιριακής και σε κάθε περίπτωση "ερμαφρόδιτης" κυβερνητικής συμμαχίας ΣΥΡΙΖΑ και Ανεξαρτήτων Ελλήνων. Ήταν βαθιά ευρωπαϊστής και οραματιστής και αυτά που έβλεπε να συμβαίνουν επί των ημερών Τσίπρα-Καμμένου, τον ανησυχούσαν, αφού η χώρα απομακρυνόταν από την Ευρώπη. Ευτυχώς, την κρίσιμη στιγμή έκαναν πίσω, αλλά το κόστος που φόρτωσαν στους πολίτες και τις επόμενες γενιές ήταν τεράστιο.
Η νίκη της Νέας Δημοκρατίας το 2019, σηματοδότησε την αξιοποίηση πολλών στελεχών και πολιτικών... παιδιών της εποχής Σημίτη. Το εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ του Κώστα Σημίτη αποτέλεσε μια "δεξαμενή" στελεχών για τη Νέα Δημοκρατία. Ήταν το ΠΑΣΟΚ του Σημίτη που ήταν απέναντι στο αναχρονιστικό ΠΑΣΟΚ του Άκη Τσοχατζόπουλου και των Παπανδρεϊκών... ρεταλιών. Αυτό αναμφίβολα αποτέλεσε ένα μεγάλο κέρδος για τη χώρα. Κάτι αντίστοιχο συνέβη και στη Νέα Δημοκρατία, όπου η εκσυγχρονιστική Νέα Δημοκρατία του Κυριάκου Μητσοτάκη ήταν, είναι και θα είναι απέναντι στα δεξιά και ακροδεξιά... ρετάλια του λαϊκισμού.
Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης σε πολύ δύσκολη εποχή για τον ίδιο, ήταν αυτός που έθεσε σε νέες βάσεις τον πολιτικό ρεαλισμό και τη σύγχρονη τεχνοκρατική αντίληψη για την οργάνωση της οικονομίας και του κράτους. Στα χνάρια αυτά βάδισε και ο Κώστας Σημίτης, υπηρετώντας μάλιστα τους στόχους της εξωτερικής πολιτικής που είχε διαμορφώσει ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, μετά την κατάρρευση του κομμουνισμού στο ανατολικό μπλοκ, το 1990. Σήμερα, ο Κυριάκος Μητσοτάκης καλείται να συνεχίσει μια ανάλογη πορεία, υπηρετώντας τον ρεαλισμό, βαδίζοντας στα χνάρια του πατέρα του, αλλά και του Κώστα Σημίτη, χωρίς ωστόσο, να απομακρυνθεί και από τις ιδρυτικές αρχές του κορυφαίου Κωνσταντίνου Καραμανλή. Αν κάτι μας διδάσκει ο θάνατος του Κώστα Σημίτη, είναι ότι ο λαϊκισμός βλάπτει σοβαρά το μέλλον της πατρίδας και ότι οι πολιτικές αποφάσεις πρέπει να λαμβάνονται με μικρό κόστος σήμερα για να μην είναι πολλαπλάσιο αύριο. Θεματοφύλακας αυτής της αντίληψης, στην παρούσα στιγμή, είναι ο Κυριάκος Μητσοτάκης.
Εν κατακλείδι, ο θάνατος του Κώστα Σημίτη, αποτελεί μια ευκαιρία για στοχασμό, σε σχέση με τις προσωπικότητες που άφησαν το δικό τους αποτύπωμα στη Μεταπολίτευση. Όλοι όσοι κυβέρνησαν είχαν τις καλές και τις κακές στιγμές τους, τις αρετές και τις αδυναμίες, τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα τους. Όλοι προσέφεραν στον τόπο, τηρουμένων των αναλογιών και των ιδιαιτεροτήτων ενός λαού, που ήταν εθισμένος στο... παραμύθι και στον λαϊκισμό. Ο μόνος που δεν συμπεριλαμβάνεται σε αυτήν τη χορεία των προσωπικοτήτων προς αξιολόγηση, είναι ο Τσίπρας! Δεν είχε καμία σχέση με όσους κυβέρνησαν και ήταν μια θλιβερή ανάμνηση για τον τόπο, χωρίς να χρειαστεί να προχωρήσουμε σε περαιτέρω αναλύσεις...