Ένα πρόσωπο με διεθνές κύρος, όπως ο Μισέλ Μπαρνιέ, "κέρδισε" χθες τον τίτλο του πιο βραχύβιου πρωθυπουργού της Γαλλίας από το 1962, καθώς υπερψηφίστηκε η πρόταση μομφής που είχαν καταθέσει Αριστεροί και Ακροδεξιοί, με αφορμή την κατάθεση του προϋπολογισμού του 2025.
Γράφει ο Λουκάς Γεωργιάδης
Η Γαλλία εισέρχεται σε αχαρτογράφητα ύδατα και ο Μακρόν θα ορίσει πρωθυπουργό άμεσα για να μην αμαυρωθεί η εικόνα της χώρας στα εγκαίνια που θα γίνουν το Σάββατο στην Παναγία των Παρισίων μετά την αποκατάσταση των ζημιών που υπέστη πριν μερικά χρόνια. Η δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία της Ευρώπης μπορεί να εξελιχθεί σε συστημικό κίνδυνο για την Ευρωζώνη, επαναφέροντας στο προσκήνιο τα μαύρα σενάρια της κρίσης χρέους, τα οποία έχει να δει η Ευρώπη από την εποχή της ελληνικής κρίσης. Τότε, όλοι ανησυχούσαν για τις συνέπειες που θα προκαλούσε μια πιθανή κατάρρευση της Ελλάδας. Τώρα, έχουμε φτάσει στο σημείο να ανησυχούμε για τη ζημία που μπορεί να προκαλέσει στην Ευρώπη και στην Ελλάδα, η Γαλλία! Οι καιροί άλλαξαν, αλλά ταυτόχρονα τα σύννεφα έχουν γίνει ακόμη πιο... μαύρα.
Η Ευρώπη πλέον δεν απειλείται μόνο από τα πυρηνικά ή τα συμβατικά όπλα του Πούτιν, αλλά και από τους εσωτερικούς εχθρούς της. Η Μελόνι στην Ιταλία ξεκίνησε ως αντισυστημική, αλλά αυτή τη στιγμή αποτελεί ένα από τα καλύτερα "παιδιά" της Ευρώπης, ελέγχοντας τους αντιευρωπαϊκές και "Πουτινόφιλους" που έχει στην κυβέρνηση της. Η ατζέντα της φόβισε τις αγορές, κάποιες λανθασμένες αποφάσεις τις πήρε πίσω και τώρα εξελίσσεται σε έναν πυλώνα πολιτικής στήριξης του ευρωπαϊκού γίγνεσθαι. Όμως, την ίδια στιγμή, η άνοδος της ακροδεξιάς σε όλες τις χώρες καθώς και η πολιτική όσμωση με το άλλο άκρο, δεν αποτελεί καλό οιωνό για την Ευρώπη.
Τον Φεβρουάριο, η Γερμανία με τον έναν ή τον άλλον τρόπο θα εκλέξει μια κανονική κυβέρνηση, όμως αυτό δεν αρκεί. Αν αρχίσουν τα ρήγματα στις χώρες-σηματωρούς της Ευρώπης, αυτό θα αποτελέσει ένα ακόμη "δώρο" στον Πούτιν. Και αυτό είναι κάτι που δεν πρέπει να συμβεί, ιδίως αυτήν τη στιγμή, όπου διεξάγεται ένας πόλεμος μέχρι εσχάτων με την Ουκρανία να διεκδικεί μια ισχυρή θέση, όταν θα καθίσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με τους Ρώσους.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα για την Ευρώπη είναι τα άκρα και ιδίως στην περίπτωση της Γαλλίας, το πρόβλημα δεν είναι μόνο η Λεπέν και η Άκρα Αριστερά. Είναι και οι δύο μαζί! Γιατί πολύ απλά, ακύρωσαν το ισχυρό χαρτί της πολιτικής σταθερότητας. Θα περίμενε κάποιος ότι οι Ευρωπαίοι θα έπρεπε να είναι πιο προσγειωμένοι μετά την πικρή εμπειρία της Ελλάδας με τον ανόητο Τσίπρα και τους υπόλοιπους ανεγκέφαλους της παρέας του, που πήγαν να βουλιάξουν τη χώρα. Βέβαια, υπάρχει και η άλλη ανάγνωση που λέει ότι οι λαοί της Ευρώπης, σταδιακά άρχισαν να αντιδρούν για τη γενναία στήριξη που παρείχαν στην Ελλάδα οι κυβερνήσεις, κυρίως της Γερμανίας και της Γαλλίας. Ήταν η αρχή της οικονομικής πίεσης, η οποία, με την πάροδο του χρόνου επιδεινώθηκε λόγω της εισβολής του Πούτιν στην Ουκρανία, η οποία προκάλεσε την ενεργειακή κρίση και πυροδότησε τον πληθωρισμό. Έτσι, η στέρηση πόρων από τους πολίτες αυτών των χωρών θόλωσε τη σκέψη και βλέπουμε σήμερα αυτό που βλέπουμε στην Ευρώπη, με κύριο χαρακτηριστικό την ισχυρή στροφή προς την ακροδεξιά και τον αντι-ευρωπαϊσμό.
Εξάλλου, το γεγονός ότι το ελληνικό δεκαετές ομόλογο διαπραγματεύεται με χαμηλότερο επιτόκιο από το αντίστοιχο γαλλικό, δεν αποτελεί μια απλή στρέβλωση, με δεδομένο ότι μόλις το 15% του ελληνικού χρέους είναι διαπραγματεύσιμο στις αγορές, σε αντίθεση με το γαλλικό που είναι... εκτεθειμένο στο 100%. Η Ελλάδα αποτελεί αυτή τη στιγμή ένα μεγάλο success story λόγω της πολιτικής σταθερότητας, κάτι που έχει χάσει η Γαλλία, η οποία παραδοσιακά διακρινόταν για την πολιτική σταθερότητα της. Ήρθε η ώρα λοιπόν, όπου τύποι σαν τη Λεπέν και τον Μελανσόν, κεφαλαιοποιούν την οργή του μέσου Γάλλου, ο οποίος θα είναι το μεγάλο θύμα της πολιτικής ανωμαλίας στη χώρα. Αν το πράγμα ξεφύγει, τότε τα επόμενα θύματα θα είναι όλες οι χώρες της Ευρωζώνης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Ο Μανουέλ Μακρόν εξακολουθεί να αποτελεί αυτή τη στιγμή τον ηγέτη της Ευρωζώνης, αλλά με κομμένα τα φτερά. Η σημερινή εικόνα μπορεί να αλλάξει με την έλευση του νέου Γερμανού Καγκελάριου, ο οποίος θα είναι Χριστιανοδημοκράτης, αντικαθιστώντας τον Όλαφ Σολτς, ο οποίος προφανώς δεν είχε το διαμέτρημα της Μέρκελ.
Η Ευρώπη δεν κινδυνεύει μόνο από τον Πούτιν πλέον. Κινδυνεύει από τους Ευρωπαίους που... χαίρονται με την αποσταθεροποίηση της, χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι έτσι "πυροβολούν" τα... πόδια τους! Γιατί τελικώς, αποδεικνύεται ότι οι σφαίρες και οι πύραυλοι μπορεί να αφαιρέσουν ζωές ή να τραυματίσουν χιλιάδες. Ωστόσο, η ψήφος έχει αποδειχθεί διαχρονικά ότι αποτελεί το μεγαλύτερο "όπλο"... μαζικής καταστροφής! Αυτό δεν το έμαθαν οι Ευρωπαίοι ούτε από τον λαϊκιστή και πολιτικό απατεώνα Τσίπρα, οπότε η ιστορία μάλλον είναι καταδικασμένη για να επαναληφθεί ως φάρσα ή κωμωδία ή και τραγωδία.
Η ήδη βεβαρημένη κατάσταση στην Ευρώπη αναμένεται να επιβαρυνθεί περαιτέρω, αν ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ, Ντόναλντ Τραμπ, κάνει πράξη όσα έχει ανακοινώσει σχετικά με την επιβολή δασμών στα ευρωπαϊκά προϊόντα. Ήδη, ο πλανήτης έχει μπλέξει σε μια κατάσταση οιωνεί Γ΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Από τις κινήσεις του Τραμπ θα εξαρτηθεί εάν και εφόσον θα διεξαχθούν παράλληλα δύο πόλεμοι. Ο ένας με τα όπλα και ο άλλος με το... χρήμα και το εμπόριο. Θα είναι ό,τι χειρότερο για ολόκληρο τον πλανήτη.
Η Γηραιά Ήπειρος πρέπει να επιταχύνει την οικονομική ενοποίηση, αλλά ταυτόχρονα οφείλει να βρει και τον βηματισμό της για τη συγκρότηση ενός ενιαίου αμυντικού δόγματος, το οποίο, μάλλον αποτελεί μια εξαιρετικά δύσκολη υπόθεση. Πλέον, έχουμε να κάνουμε με τις απειλές του Πούτιν, τους "Πουτινόφιλους" εντός ευρωπαϊκού εδάφους, αλλά και τους... σαμποτέρ που ανήκουν είτε στην Αριστερά είτε στην Ακροδεξιά. Η Ελλάδα ίσως είναι μία από τις ελάχιστες χώρες όπου υπάρχει μια αδιαμφισβήτητη πολιτική σταθερότητα, ενώ στον πολιτικό χάρτη υπάρχουν ενδείξεις δυναμικής επιστροφής στην κανονικότητα. Αυτό φυσικά θα εξαρτηθεί από το κατά πόσο το ΠΑΣΟΚ θα μπορέσει να φανεί αντάξιο του θεσμικού του ρόλου, αποφεύγοντας να μετατραπεί σε "πράσινο" ΣΥΡΙΖΑ. ΝΔ και ΠΑΣΟΚ αποτελούν πλέον τις σταθερές του πολιτικού μας συστήματος, καθώς η χώρα έχει απαλλαγεί από τους λαϊκιστές, τύπου ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Εμείς φαίνεται ότι έχουμε βάλει μυαλό, αλλά στην υπόλοιπη Ευρώπη μάλλον το... χάνουν μέρα με τη μέρα!
Ποια είναι η ισχυρή σημειολογία της συνάντησης Μητσοτάκη-Ανδρουλάκη, ποια μηνύματα στέλνει και τι σηματοδοτεί
Μετά από τρία χρόνια, ο... θυμωμένος αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, Νίκος Ανδρουλάκης, συναντήθηκε με τον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη στη Βουλή, για να εγκαινιάσουν μια νέα εποχή, η οποία σηματοδοτείται από την αναβίωση του παλιού δίπολου.
Το κλίμα που επικράτησε στη συνάντηση παραπέμπει σε μια ολική επαναφορά του πολιτικού σκηνικού στην προμνημονιακή περίοδο. Μετά την... ταλαιπωρία την οποία υπέστη η χώρα από τον ΣΥΡΙΖΑ, τόσο σε επίπεδο διακυβέρνησης, όσο και σε επίπεδο αντιπολίτευσης, διαμορφώνονται οι βάσεις για εθνική συνεννόηση, ώστε να αντιμετωπιστούν οι προκλήσεις. Ο ρόλος της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι να ελέγχει και να κρίνει την κυβέρνηση και αυτό δεν μπορεί να αλλάξει. Όμως, αυτό που πρέπει να αλλάξει το ΠΑΣΟΚ είναι το στυλ της αντιπολίτευσης, έτσι όπως την ξέραμε από το 2012 και μετά όταν τη θέση του πήρε ο ΣΥΡΙΖΑ. Το ΠΑΣΟΚ δεν έχει ανάγκη να γίνει ΣΥΡΙΖΑ. Είναι κόμμα εξουσίας και έχει υπηρετήσει τους στόχους της χώρας μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ. Άρα, οφείλει να είναι ένα κόμμα με ορθολογική σκέψη, κοινή λογική και ρεαλισμό.
Ο Μητσοτάκης και ο Ανδρουλάκης χθες έγραψαν μια νέα σελίδα στην πολιτική ιστορία του τόπου. Το δίπολο ΝΔ-ΠΑΣΟΚ είναι αυτό που διακρίνεται από ρεαλισμό σε σχέση με την άσκηση της εξουσίας και τη λήψη δύσκολων αποφάσεων ή την προώθηση μεταρρυθμίσεων. Δεν ωφελεί σε μια χώρα που έπεσε θύμα του λαϊκισμού, να δημιουργούνται ψεύτικες προσδοκίες. Ο ελληνικός λαός είναι πλέον... εκπαιδευμένος και παρά την όποια οργή και απογοήτευση, ξέρει να ξεχωρίζει αυτούς που λαϊκίζουν και λένε ψέματα, από αυτούς που λένε την αλήθεια και αναλαμβάνουν πολιτικό κόστος. Δεν μπορούμε να γυρίσουμε πίσω, παρά μόνο να κοιτάξουμε μπροστά.
Η νέα τάξη πολιτικών πραγμάτων στην Ελλάδα με τη Νέα Δημοκρατία στην κυβέρνηση και το ΠΑΣΟΚ στην αξιωματική αντιπολίτευση, ανοίγει τον δρόμο για να υπάρξουν συναινέσεις σε κρίσιμα θέματα. Καταρχάς, η απαξίωση του ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για να υπάρξει συνεννόηση στη βάση δύο κομμάτων που θέλουν την κανονικότητα στη χώρα.
Η προσέγγιση Μητσοτάκη-Ανδρουλάκη, με φόντο την κατάσταση συναγερμού που επικρατεί στην Ευρώπη και τη Μέση Ανατολή, μπορεί να σηματοδοτήσει τη συμφωνία αυτών των δύο κομμάτων στην εκλογή νέου Προέδρου της Δημοκρατίας, ο οποίος πρέπει να έχει αυξημένο ειδικό βάρος με βάση τις ειδικές συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί. Στο πλαίσιο αυτό, ο Μητσοτάκης, ο οποίος διακρίνεται για την ευελιξία και τον ρεαλισμό του, σίγουρα έχει στο μυαλό του για τη συγκεκριμένη θέση τον Ευάγγελο Βενιζέλο, από τη στιγμή που δεν υπάρχει πίεση από το εσωτερικό της ΝΔ για τον Κώστα Καραμανλή, καθώς ο τελευταίος δήλωσε πρόσφατα ότι δεν ενδιαφέρεται.
Η κυρία Αικατερίνη Σακελλαροπούλου θα μπορούσε να είναι ΠτΔ σε μια εποχή, όπου τα πάντα θα ήταν κανονικά και οι... πεταλούδες θα πετούσαν... ευτυχισμένες στα λιβάδια! Όμως, με τον Πούτιν να απειλεί την Ευρώπη, τη Μέση Ανατολή να αποτελεί εν δυνάμει πυριτιδαποθήκη της παγκόσμιας οικονομίας, τον Τραμπ να ετοιμάζεται να μας δείξει πόσο απρόβλεπτος είναι και τη Γαλλία να σχοινοβατεί επικίνδυνα, απαιτείται ένας γνώστης των διεθνών συσχετισμών.
Ο Ευάγγελος Βενιζέλος αποτελεί μια τέτοια περίπτωση, καθώς έχει χρηματίσει υπουργός στα κορυφαίας υπουργεία Εξωτερικών, Εθνικής Αμύνης και Οικονομικών. Ως αντιπρόεδρος της συγκυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ το 2012-2014 έπαιξε καθοριστικό ρόλο στις διαπραγματεύσεις με τους διεθνείς εταίρους της Ελλάδας για τα προγράμματα διάσωσης. Είναι το πρόσωπο που συγκεντρώνει τις περισσότερες πιθανότητες για να ηγηθεί της Προεδρίας της Δημοκρατίας, συμβάλλοντας καθοριστικά με τις διεθνείς επαφές και τις γνώσεις που διαθέτει, για την προώθηση των θέσεων της Ελλάδας. Βέβαια, το θέμα είναι αν θα είναι πλήρως αποδεκτός τόσο στο εσωτερικό της ΝΔ, όσο και του ΠΑΣΟΚ...
Το πρόσωπο του ΠτΔ αποτελεί ορόσημο για την επόμενη μέρα των σχέσεων ΝΔ-ΠΑΣΟΚ. Η Νέα Δημοκρατία δείχνει ότι δεν πρόκειται να προχωρήσει σε... μονομερείς ενέργειες, από τη στιγμή μάλιστα, που θέλει τη συναίνεση του ΠΑΣΟΚ σε ζητήματα όπως η αναθεώρηση του Συντάγματος, το δημογραφικό, η αναθεώρηση του άρθρου 16 για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια κλπ. Άλλωστε, είθισται το κόμμα που κυβερνάν να προτείνει ένα πρόσωπο ευρύτερης αποδοχής, προερχόμενο από τον αντίπαλο ιδεολογικό πόλο. Πάντως, η διάθεση του Μητσοτάκη στη χθεσινή συνάντηση με τον Ανδρουλάκη, τουλάχιστον με βάση τη... γλώσσα του σώματος, έδειξε ότι είναι κάτι παραπάνω από θετική. Βέβαια, ανάμεσα στους δύο άνδρες θα υπάρχει πάντα το θέμα των υποκλοπών, ωστόσο, ο καλύτερος "γιατρός" είναι ο χρόνος...
Σε κάθε περίπτωση, η συμπεριφορά του ενός "παίκτη" θα καθορίσει την αντίδραση του άλλου. Αυτό αφορά τόσο τις κινήσεις του Μητσοτάκη απέναντι στο ΠΑΣΟΚ, όσο και τις αντίστοιχες του Ανδρουλάκη απέναντι στον Μητσοτάκη. Η κυβέρνηση ακολουθεί την τακτική του δυνατού πρέσινγκ σε θέματα που έχουν να κάνουν με υποσχέσεις, οι οποίες δεν συνοδεύονται από την αντίστοιχη κοστολόγηση. Από κει και πέρα, το παιχνίδι είναι ανοικτό και μέσα στο προσεχές διάστημα, ο Ανδρουλάκης καλείται να αποδείξει ότι δεν αποτελεί τον αρχηγό του "πράσινου" ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ενός ΠΑΣΟΚ που θα βάλει το δικό του λιθαράκι για την περαιτέρω ισχυροποίηση της πολιτικής σταθερότητας και κανονικότητας στη χώρα. Οι δικές του κινήσεις θα καθορίσουν και τις κινήσεις της Νέας Δημοκρατίας και του Μητσοτάκη. Ο χρόνος θα δείξει και θα κρίνει αμφότερους...