«Ο Αλέξης Τσίπρας θέλει απελπισμένα να αποφύγει την αποπνικτική εποπτεία της Ελλάδας όταν ολοκληρωθεί το τρίτο πρόγραμμα διάσωσης τον επόμενο Αύγουστο. Κατά τη διάρκεια του Σαββατοκύριακου, αυτό υποσχέθηκε. Αλλά το καλύτερο στο οποίο μπορεί να ελπίζει ο Έλληνας πρωθυπουργός είναι η Αθήνα να μεταφερθεί από μια "φυλακή υψίστης ασφαλείας" σε μια "αγροτική φυλακή" - και αυτό θα συμβεί μόνο εάν κάτσει φρόνιμα», αναφέρει το parapolitika.
Ο Χιούγκο Ντίξον εξηγεί ότι ο Τσίπρας θέλει μια «καθαρή έξοδο» από το μνημόνιο των 86 δισ. ευρώ για να έχει μια «καλή ιστορία» να πει στους Έλληνες ψηφοφόρους του πριν από τις εκλογές του 2019. Υπενθυμίζει, παράλληλα, ότι ο Τσίπρας εμφανίζεται δεύτερος στις δημοσκοπήσεις, μια «πτώση» που οφείλεται αφενός στο γεγονός ότι δεν κράτησε τις υποσχέσεις του προς τον ελληνικό λαό και αφετέρου σε εσφαλμένες κινήσεις που έβλαψαν την ελληνική οικονομία.
«Παρ' όλα αυτά, εάν η Ελλάδα μπορούσε να απελευθερωθεί από τη φυλακή των δανειστών της -η οποία προβλέπει τον εξονυχιστικό έλεγχο των κινήσεων της κυβέρνησης από την Ευρωζώνη και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, μια προσβολή για την εθνική περηφάνια- τότε ο Τσίπρας θα μπορούσε πιθανώς να κερδίσει μια μελλοντική εκλογική διαδικασία. Σε αντίθετη περίπτωση, θα μπορούσε τουλάχιστον να αποφύγει μια τεράστια εκλογική αποτυχία και να ζήσει για να "πολεμήσει και την επόμενη ημέρα"» αναφέρει ο δημοσιογράφος, και συμπληρώνει: «Αλλά η απόλυτη έξοδος από την εποπτεία μετά το μνημόνιο δεν μοιάζει ρεαλιστική - και ο ίδιος ο Τσίπρας μάλλον το ξέρει αυτό, παρότι είναι πρόθυμος να πει στον ελληνικό λαό το αντίθετο. Διακινδυνεύονται πάρα πολλά χρήματα για να αφεθεί η Αθήνα ανεξέλεγκτη».
Η Ελλάδα έχει λάβει 260 δισ. ευρώ από το 2010 από το ΔΝΤ και την Ευρωζώνη. Και, όπως αναφέρει ο Ντίξον, χωρίς έλεγχο τίποτα δεν θα σταματούσε τον Τσίπρα από το να εκφράσει τις λαϊκιστικές του τάσεις. «Μπορεί να αντιστρέψει τις μεταρρυθμίσεις στις συντάξεις, την αγορά εργασίας και τις δημόσιες δαπάνες. Το δημοσιονομικό έλλειμμα μπορεί να διογκωθεί και πάλι», υπογραμμίζει ο ίδιος, υπενθυμίζοντας τη σχεδόν καταστροφική διαπραγμάτευση του 2015 που, όπως τονίζει, σχεδόν οδήγησε στην κατάρρευση του ελληνικού τραπεζικού συστήματος.
Την ίδια ώρα, ο αρθρογράφος αναφέρει ότι η Ελλάδα κατάφερε να συγκεντρώσει 3 δισ. ευρώ από την αγορά ομολόγων τον Ιούλιο. Και εικάζει ότι η Αθήνα πιθανώς να μπορεί να επαναλάβει αυτή την πρακτική μία ή δύο φορές πριν ολοκληρωθεί το ελληνικό πρόγραμμα.
«Δυστυχώς, η Αθήνα πρέπει να πληρώσει περίπου 15 δισ. ευρώ το 2019 - κάτι που δύσκολα θα γίνει εάν η Ευρωζώνη δεν συνεχίσει να τη στηρίζει», εξηγεί ο Ντίξον.
«Οι δανειστές δεν θα επιτρέψουν στον Τσίπρα να αντιστρέψει μεταρρυθμίσεις».
Συνεχίζοντας τον συλλογισμό του, ο Ντίξον υπογραμμίζει ότι είναι δύσκολο η Ευρωζώνη να δεχτεί την καθυστέρηση αποπληρωμής των ελληνικών δανείων κατά 15 χρόνια - εκτός εάν η Ελλάδα κάνει όλα όσα έχουν συμφωνηθεί από πλευράς της.
Με απλά λόγια, οι δανειστές δεν θέλουν βήματα προς τα πίσω, ούτε θα επιτρέψουν στον Αλέξη Τσίπρα να αντιστρέψει μεταρρυθμίσεις που έχουν ήδη υλοποιηθεί. Την ίδια ώρα, δεν θα ανεχθούν τη μη υλοποίηση των μέτρων που έχουν συμφωνηθεί για το συνταξιοδοτικό και το φορολογικό το 2019 και το 2020.
Δίχτυ ασφαλείας και εποπτεία
«Είναι εμφανές ότι ο μόνος τρόπος για να αναγκαστεί η Ελλάδα να κάνει όλα όσα έχει συμφωνήσει είναι να δίνονται χρήματα όταν και καθώς η Ελλάδα υλοποιεί τους στόχους που έχουν τεθεί. Αλλά αυτό απαιτεί συνεχιζόμενο έλεγχο της οικονομίας», συνεχίζει το εν λόγω άρθρο, που παράλληλα υπογραμμίζει ότι η ελάφρυνση του χρέους δεν θα επιστρέψει στην Ελλάδα να μπει στις αγορές και να καταφέρει να χρηματοδοτήσει τις ανάγκες της. «Ιδιαίτερα όταν η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα ολοκληρώσει το πρόγραμμα αγοράς ομολόγων», γράφει ο Ντίξον, και συμπληρώνει: «Η Αθήνα θα χρειαστεί επίσης και ένα προληπτικό δίχτυ από την Ευρωζώνη. Ένα τέτοιο δίχτυ ασφαλείας θα μπορούσε να δοθεί με όρους και υπό εποπτεία».
Οι τρεις επιλογές του Τσίπρα
Κάτι που αναμένεται να αποτελέσει πρόβλημα για τον Τσίπρα όταν προσπαθεί να «διηγηθεί μια θετική ιστορία στους Έλληνες ψηφοφόρους».
Έτσι, κατά τον Ντίξον, ο πρωθυπουργός έχει τρεις επιλογές:
Η πρώτη, και πιο λογική, είναι η συνεργασία με τους πιστωτές τους επόμενους μήνες και η γρήγορη ολοκλήρωση της αξιολόγησης. «Παρότι η αξιολόγηση είναι λιγότερο πολιτικά φορτισμένη από αυτή που ολοκληρώθηκε τον Ιούνιο, ο Τσίπρας θα πρέπει να πιει μερικά πικρά ποτήρια - για παράδειγμα, να κάνει πιο δύσκολες τις απεργίες των εργαζομένων», λέει ο Ντίξον, εξηγώντας ότι με αυτόν τον τρόπο θα πάρει την επόμενη δόση και θα κερδίσει επαίνους από τους δανειστές.
«Το Σαββατοκύριακο, ο Τσίπρας είπε ότι η αξιολόγηση θα ολοκληρωθεί ταχύτατα. Αυτή, όμως, δεν είναι η συνηθισμένη πρακτική του Τσίπρα, που τείνει να καθυστερεί τις διαπραγματεύσεις αντί να πηγαίνει για τη γρήγορη νίκη», λέει ο Ντίξον, παρουσιάζοντας τη δεύτερη επιλογή του πρωθυπουργού.
Και συνεχίζει: «Αν το κάνει αυτό, η Ελλάδα θα συνεχίσει να κουτσαίνει, αλλά χωρίς να παράγει καλή θέληση. Θα χρειάζεται επίσης έντονο έλεγχο μόλις ολοκληρωθεί το μνημόνιο».
Η τελευταία ευκαιρία του Τσίπρα, πάντα κατά τον αρθρογράφο, είναι ένα σπριντ προς την ελευθερία. Και τι θα σήμαινε αυτό; Πρόωρες εκλογές μόλις ολοκληρωθεί το πρόγραμμα, αλλά χωρίς να έχει ακόμη στα χέρια του συμφωνία για το χρέος ή μια προληπτική πιστωτική γραμμή.
«Ο Τσίπρας θα μπορούσε να πει στους ψηφοφόρους ότι βγήκε από τη φυλακή και ότι η εποπτεία από τους ξένους τελείωσε. Αλλά αυτή η ελευθερία δεν θα κρατήσει για πολύ. Μόλις έρθει το 2019, η Ελλάδα θα επιστρέψει στην πτέρυγα υψίστης ασφαλείας των φυλακών. Και ο Τσίπρας τότε δεν θα είναι πρωθυπουργός, αλλά θα έχει δώσει στην αντιπολίτευση ένα δηλητηριασμένο δισκοπότηρο. Μια τέτοια στρατηγική για την Ελλάδα δεν είναι το Plan A του Τσίπρα. Αλλά δυστυχώς είναι ένα σενάριο που δεν μπορεί να απορριφθεί», καταλήγει.