Μεγαλωμένη σε ένα σπίτι με έναν πατέρα που είχε γυρίσει όλο τον κόσμο, και χάρη σε αυτό το σπουδαίο και ανοιχτό μυαλό στο σπίτι εκείνο η γυναίκα ήταν κάτι ανώτερο και υψίστης σημασίας για τον άνδρα.
Γράφει η Στέλλα Δροσοπούλου
Μεγαλωμένη σε μια ευρύτερη οικογένεια με καταξιωμένους επαγγελματίες και διεθνούς φήμης καλλιτέχνες, είχα γνωρίσει απο μικρή ηλικία τον θαυμασμό στο ανήσυχο πνεύμα μου.
Η ποίηση που έγραφα, οι μουσικές μου σπουδές και η καλλιτεχνική μου εν γενεί φύση μαζί με την περισπούδαστη νεανική μου αφέλεια με είχαν στο επίκεντρο του ευρύτερου οικογενειακού περιβάλλοντος.
Τι ωραία αφετηρία για μια νέα κοπέλα να ξεκινήσει την ζωή και την καριέρα της με μια τέτοια ψυχολογία!
Γνώρισα την δημοσιότητα στα πρώτα βήματα της καριέρας μου και όμορφους ανθρώπους να πιστέψουν σε εμένα και να κερδίσουμε αμφότεροι από την σύμπραξη μας.
Γνώρισα σπουδαίους επιτυχημένους ανθρώπους που επικοινωνούσαμε ανεμπόδιστα.
Γνώρισα και τους άλλους
«Μα ποια νομίζει ότι είναι τέλος πάντων» η γραμματέας του τμήματος συμπέρανε για εμένα έπαρση.
«Στέλλα μου μεταφέρθηκε αυτό, ξέρω ποια είσαι και τι προσφέρεις στην εταιρία προσπάθησε να μην προκαλείς» η συμβουλή του προϊσταμένου στην πρώτη μου δουλειά ευθύνης σε οργανωμένη εταιρία. Πόση έπαρση δηλαδή να έχει ένα 23χρονο κορίτσι με μηδέν προϋπηρεσία;
Μια πρώτη μικρή ραγάδα στην μια φτερούγα!
Θυμάμαι τον ενθουσιασμό μου για μια εργασία που παρουσίασα στην καθηγήτρια του Marketing Υπηρεσιών και με προσγείωσε με μια παραδοχή που δεν είχε ποτέ περάσει από το μυαλό μου.
«Είναι εξαιρετική η δουλειά σου αλλά μην ξεχνάς ποτέ πως σε αυτή την χώρα θα λάμβανε άλλη αποδοχή αν προερχόταν απο άνδρα»
Πάγωσα! Δεν την περίμενα αυτή την επισήμανση. Ήμουν πολύ μικρή για να έχω κάνει τέτοια παραδοχή.
Μια δεύτερη ραγάδα στην ίδια φτερούγα.
Τα χρόνια πέρασαν, ο κόσμος άλλαξε (;)
Διευθυντική θέση στα 30 με μεγάλο μέρος των συνεργατών- υφισταμένων άνδρες είχα σχεδόν ξεχάσει όσα λάβωσαν τα φτερά μου, τα αρκετά λειτουργικά!
Έχοντας δεχθεί πως σε τούτη την χώρα η γυναίκα του Καίσαρα δεν πρέπει μόνο να είναι τίμια αλλά πρέπει και να δείχνει, εμπλούτισα το βιογραφικό μου με όσο το δυνατόν περισσότερα εφόδια, για να αντιπαρέλθω ή να καταθέσω την απόδειξη πως αξίζω να ανεληχθω ασχέτως. φύλου. Με κόπο με επένδυση χρημάτων και χρόνου, με αγώνα να ισορροπήσω στους ρόλους μητέρα σύζυγος, επαγγελματίας, μητέρα μονογονεϊκής οικογένειας σε μια πτωχευμένη σχεδόν οικονομία και σε μια χώρα με καμία μέριμνα για τις δυσκολίες της μητρότητας.
Τυχαίνει και η ζωή μου δίνει την ευκαιρία να φλερτάρω σε ώριμη ηλικία με ένα world class στέλεχος που προσφάτως είχε επιστρέψει στην Ελλάδα από το εξωτερικό, είχε χηρέψει και στο κατώφλι της τρίτης ηλικίας ήθελε να νιώσει την συντροφικότητα που του αναλογούσε. Ο θαυμασμός μου ήταν απεριόριστος το ίδιο και ο ενθουσιασμός μου.
«Είσαι σπάνια περίπτωση γυναίκας που είναι και εμφανίσιμη και έξυπνη, αλλά εγώ όταν γυρνάω σπίτι θέλω κάποια που να μην είναι σαν εμένα, θέλω ένα λιμάνι»
Προσπάθησα πολλές ημέρες να καταλάβω γιατί μια γυναίκα που στα μάτια του ήταν όπως με περιέγραψε, δεν μπορεί
παράλληλα να είναι και το λιμάνι ενός άνδρα. Προφανώς και λιμάνι σημαίνει γυναίκα χωρίς προσωπική ζωή που ζει στην σκιά του άντρα της. Λογική τοποθέτηση απο έναν άνδρα ελληνικής καταγωγής άνω των 60.
Άλλη μια παραδοχή, αποδοχή άλλη μια ραγάδα στα φτερά, λιγότερα λειτουργικά.
Θα ήταν παραμύθι αν η ιστορία τελείωνε εδώ κάποια χρόνια πριν.
Είναι όμως αληθινή η ιστορία και συνεχίζεται ως σήμερα με άνδρες που ζουν ανάμεσα μας.
Τα φτερά παραμένουν λειτουργικά, χωρίς ιδιαίτερη χρησιμότητα.
Είναι όμορφο να ζεις ανάμεσα σε ανθρώπους που μπορούν να σου φτιάξουν την ημέρα. Άλλωστε μια όμορφη ημέρα δεν είναι προνόμιο πολλών.