Μόνο αυτό το είδος ιδεοληπτικού του αριστερού ηθικού πλεονεκτήματος και εμμονικού της καρέκλας μπορεί, όχι μόνο να επιτίθεται σκαιότατα στους συγγενείς των θυμάτων που έκαναν «το τραγικό λάθος» να κρίνουν δημοσίως θετική την κρατική βοήθεια, αλλά να τους «οικτίρει» κιόλας, καθώς διέπραξαν το κολοσσιαίο σφάλμα να μην ζητήσουν την άδεια από τον αριστερό ιδεολογικό κομισάριο της γειτονιάς τους, με συνέπεια η στάση τους να είναι πολιτικά απονομιμοποιημένη ενώπιον της σταλινικής ορθοδοξίας και εκλογικά ύποπτη υπέρ του ακροδεξιού νεοφιλελευθερισμού της χούνταςΚούλη!
Στη λογική (λέμε τώρα!!) των εγκαταβιώντων στην Κουμουνδούρου και στα υπόλοιπα προπύργια της εγχώριας αριστεροσταλινικής ορθοδοξίας ( του Γιάνη με ένα μου νι περιλαμβανομένου) οι συγγενείς των θυμάτων της τραγωδίας, οι τραυματίες, όσοι επέβαιναν στο τραίνο και διασώθηκαν, παρέα με τους συγγενείς τους έως τετάρτου βαθμού θα έπρεπε να είναι μπροστάρηδες στο νέο μεγάλο λαϊκό κίνημα της «πάνω και κάτω πλατείας» που θα ανατρέψει την χούνταΚούλη και θα φέρει και πάλι στην εξουσία τον εκλεκτό της Περιστέρας τ’ Μπαζιάνα, τον λειτουργικά αγράμματο άχαστο ηγέτη, τον γεωγραφικό τεμαχιστή της Λέσβου και της Μυτιλήνης, τον πρωθυπουργό που θάμπωσε ολόκληρο τον πλανήτη με τα αγγλικά του κι έκανε τους μεγαλοκαπιταλίστες να μην καταλαβαίνουν τι λέει, λόγω της μεγάλης του οξυδέρκειας!!!
Όσο οι συγγενείς των θυμάτων δεν πιάνουν στασίδι στα ΜΜΕ για να βρίζουν την κυβέρνηση, να αναθεματίζουν τον πρωθυπουργό, να καταριούνται τους υπουργούς να απειλούν τους βουλευτές και να ολοφύρονται για τον κακό καπιταλισμό και τον ανάλγητο νεοφιλελευθερισμό «που πήρε τα παιδιά τους» είναι οργανικά ύποπτοι «για συνεργασία με τον εχθρό», άρα αποτελούν στόχο για τις συστημικές επαναστατικές δυνάμεις της κυβερνώσας αριστεράς των ΤσιπροΡαγκούσηδων και των ΠολακοΣπίρτζηδων και πρέπει ηθικά να εξοντωθούν!
Για του λόγου το ασφαλές τα τάγματα εφόδου της Κουμουνδούρου ξεχύθηκαν στα social media και με οργάνωση, σύστημα, τεχνογνωσία και κεντρική καθοδήγηση έδειξαν αμέσως στους «αμετροεπείς» συγγενείς τι τους περιμένει αν δεν συμμορφωθούν με τις ανάγκες του επαναστατικού κινήματος της Ράνιας Σβίγγου, της Πόπης Τσαπανίδου και της Μαριλίζας Ξενογιαννακοπούλου ( σ.σ. αυτή θα έρθει η ώρα να πεθάνει και δεν θα έχει κανένα ένσημο στη ζωή της!!).
Η δυσώδης αριστερή βρώμα που κάλυψε το διαδίκτυο εναντίον των συγγενών των θυμάτων δεν έχει ταίρι, ποτέ πριν στην νεοελληνική ιστορία δεν είχε εκφραστεί, είναι ό,τι πιο ακραία απάνθρωπο μπορεί να θυμηθεί κάποιος, θυμίζει τις δίκες της Μόσχας με τους Τσιπραίους σε ρόλο Βισίνσκι να δολοφονούν χαρακτήρες και να σκοτώνουν ηθικά με έτοιμες κατηγορίες από το τσουβάλι τον καθένα που δεν στέργει να σταθεί δίπλα τους, αλλά επιλέγει να είναι ο εαυτός του, άρα εκ προοιμίου ύποπτος για δωροδοκία από τη χούνταΚούλη!
Ποτέ άλλοτε η ελληνική κοινωνία δεν αισθάνθηκε στο πετσί της να υπάρχουν, σε αφθονία μάλιστα, εντός της δίποδα ανθρωποειδή που τρέφονται αποκλειστικά από αβυσσαλέο μίσος για κάθε απέναντι, για κάθε «άλλον», για τον καθένα που δεν επιθυμεί να καταγράφεται στις λίστες τους ως μέλος ή ψηφοφόρος, μαζοποιημένα πολιτικά και ιδεολογικά ορκ έτοιμα να ξεχυθούν και να κατασπαράξουν όποιον δεν σκύβει το κεφάλι στον μέγα ηγέτη που βγαίνει κάθε εκατό χρόνια!
Συμβαίνει στις μέρες μας και είναι εξαιρετικά αποκαλυπτικό από τι ακριβώς γλίτωσε η χώρα στα τέσσερα και κάτι χρόνια διακυβέρνησης από τους άεργους ιδεοληπτικούς και τους επαγγελματίες του αριστερού ηθικού πλεονεκτήματος, πόσο σύριζα περάσαμε από την βενεζουελοποίηση της δημοκρατίας μας και την πουτινοποίηση της κοινωνίας μας.
Η κυβέρνηση δεν μπορεί να κλείνει τα μάτια μπροστά σε αυτό το εμφανώς αντι-κοινωνικό κίνημα, σε αυτή την αριστερή παλιαναθρωπιά, μπροστά στον κίνδυνο να επικρατήσει στη χώρα ένας σταλινοφασισμός νέας κοπής, δηλαδή να απειληθούν βάσιμα όλες οι δημοκρατικές κατακτήσεις των τελευταίων ετών.
Η απάντηση σε αυτόν τον εγγενή στην εγχώρια αριστερά σταλινοφασισμό είναι η αποφασιστική επιτάχυνση, χωρίς κανένα έλεος, όλων των απαραίτητων μεταρρυθμίσεων στο κράτος και στις λειτουργίες του που θα αναγκάσουν όλο αυτό τοτ παλιανθρωπισμό να χωθεί στα λαγούμια του και να πάψει πλέον να καταδυναστεύει την ελληνική κοινωνία.
Η αξιολόγηση των πάντων με διαδικασίες ιδιωτικού τομέα δεν είναι απλώς «μια επιλογή ανάμεσα σε κάποιες άλλες», είναι η μόνη λύση, όσο και αν βογκάνε οι συνδικαλιστικές συμμορίες του δημοσίου, όσο και αν «απειλούν» να ανατιναχτούν μαζί με τα ντοβλέτια τους.
Σε αυτή την τόσο απαραίτητη εξέλιξη, που αφορά στην ίδια την ύπαρξη του κράτους και στην ανάδειξη του ανθρώπου-πολίτη σε κεντρικό διακύβευμα τίποτε και κανένας δεν φαντάζει σημαντικότερος.