Η Αξιωματική Αντιπολίτευση στην αδυναμία της να αρθρώσει πολιτικό λόγο συμβατό με την πραγματικότητα, προσφεύγει σε φαντάσματα, που μόνο γέλιο προκαλούν
Την ώρα που ο μέσος Έλληνας ψιθυρίζει και κάνει το σταυρό του που οι Τσίπρας, Καμμένος και άλλοι τινές δεν βρίσκονται στην εξουσία, η αρχαϊκή αριστερή παράδοση, αποτελεί κορυφαίο γνώρισμα μιάς αντιπολίτευσης, εκτός τόπου και χρόνου.
Του Κώστα Χριστίδη*
Ένα σταθερό χαρακτηριστικό του ΣΥΡΙΖΑ (και, γενικότερα, της Αριστεράς) είναι η στρεψοδικία και η διαστρέβλωση σκέψεων και απόψεων που διατυπώνονται από κυβερνητικούς παράγοντες σε μία προσπάθεια ανεύρεσης φανταστικών εχθρών, σκοτεινών κινήτρων και μεγαλοποίησης λαθών ή κινδύνων.
Ένα παράδειγμα αυτής της πρακτικής είναι η ‘’διαπίστωση’’ του Νίκου Φίλη ότι : ‘’ … ο υπό τον κ. Μητσοτάκη συνασπισμός Δεξιάς, ‘’σοβαρής’’ Ακροδεξιάς και νεοφιλελεύθερου Κέντρου αγωνιά για το μέλλον του, μετά την πανθομολογούμενη αποτυχία του να αντιμετωπίσει το δεύτερο κύμα της πανδημίας.
Δεν εξηγείται αλλιώς η επιμονή του όλο το τελευταίο διάστημα να αναβαπτίζεται στα βρώμικα νερά του μιλιταρισμού, του σκοταδισμού, του αυταρχισμού και της εμφυλιοπολεμικής εθνικοφροσύνης’’.
Άλλα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ ομιλούν ή γράφουν περί ‘’δημοκρατίας σε καραντίνα’’, ‘’περιορισμού ελευθεριών και δικαιωμάτων’’, ‘’χουντικών νόμων’’, ‘’τανκς (που …) ξαναμπήκαν στη Βουλή’’ κ.α., δίνοντας την εντύπωση ότι περίπου επίκειται … επανάκαμψη της χούντας !
Στόχοι της ίδιας πρακτικής υπήρξαν πρόσφατα, μεταξύ άλλων, ο υπουργός Επικρατείας Γιώργος Γεραπετρίτης, με εξόφθαλμη διαστρέβλωση της δήλωσής του ότι ‘’ … οι ΜΕΘ δεν είναι λύση, πρέπει να προφυλασσόμαστε, ώστε να μη χρειάζεται να προσφεύγουμε στις ΜΕΘ … ‘’, αλλά και ο κάτοχος Νομπέλ Οικονομικών Χριστόφορος Πισσαρίδης, η έκθεση του οποίου για την ελληνική οικονομία γίνεται προσπάθεια για να απαξιωθεί ως ‘’νεοφιλελεύθερη’’ και εμφορούμενη από το πνεύμα του χιλιανού δικτάτορα Πινοσέτ (!)
Οι κατηγορίες αυτές εντάσσονται στην τακτική του ΣΥΡΙΖΑ να δημιουργεί αυθαίρετους διαχωρισμούς : παλαιότερα, ‘’μνημονιακοί – αντιμνημονιακοί’’, ‘’ηθικοί – ανήθικοι’’, και, σε μόνιμη βάση, ‘’προοδευτικοί’’ από τη μία πλευρά και ‘’ακροδεξιοί’’ και ‘’ακραίοι νεοφιλελεύθεροι’’ από την άλλη, στην Ελλάδα και στην Ευρώπη.
Στη δεύτερη κατηγορία συγκαταλέγουν, μεταξύ άλλων, τη Νέα Δημοκρατία και το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα (!)
Εν προκειμένω έχουμε μία κλασική περίπτωση του ‘’επιχειρήματος του σκιάχτρου’’ (όπως αναφέρει ο Αριστείδης Χατζής στο βιβλίο του ‘’Φιλελευθερισμός’’) : όταν δεν μπορώ να αντιμετωπίσω ένα επιχείρημα Α, κατασκευάζω ένα επιχείρημα Β και απαντώ σε αυτό. Το επιχείρημα Β είναι μία καρικατούρα του Α και εγώ παριστάνω ότι απαντώ στο ισχυρό επιχείρημα Α, ενώ παλεύω με το ψευδο – επιχείρημα Β, το οποίο κατασκεύασα λόγω αδυναμίας, άγνοιας ή κακοπιστίας.
Η πραγματικότητα, βεβαίως, είναι εντελώς διαφορετική. Ο νεοφιλελευθερισμός υπήρξε ένας όρος που επινοήθηκε πριν 70 περίπου χρόνια από τον φιλελεύθερο φιλόσοφο Φρήντριχ φον Χάγιεκ για να εκφράσει αφ’ενός μία πιο ήπια μορφή φιλελευθερισμού και αφ’ετέρου σημαντικές δομικές αλλαγές στο σύστημα της ανοικτής οικονομίας.
Κατα τον Χάγιεκ, ο νεοφιλελευθερισμός, πέραν από τις αρμοδιότητες που ο κλασικός φιλελευθερισμός προέβλεπε για το κράτος, προέβλεπε οτι το τελευταίο θα πρέπει να φροντίζει και για την τόνωση του ανταγωνισμού μεταξύ των επιχειρήσεων, καθώς και για την δημιουργία ενός μηχανισμού ασφαλείας για όσους το έχουν ανάγκη, κυρίως υπό την μορφή ενός ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος.
Στην ουσία, ο νεοφιλελευθερισμός τότε, ήταν μια προωθημένη μορφή σοσιαλδημοκρατίας. Όσες χώρες, είτε παλαιότερα είτε πρόσφατα, απελευθέρωσαν επαρκώς τις οικονομίες τους, με κριτήρια κοινωνικής αλληλεγγύης, σημείωσαν σημαντική οικονομική πρόοδο.
Αυτός είναι ο λόγος που οι αυθεντικά σοσιαλδημοκρατικές χώρες, όπως π.χ. οι σκανδιναβικές, έχουν οργανώσει την οικονομία τους με βάση τις φιλελεύθερες αρχές και στηρίζονται στις ιδιωτικές επιχειρήσεις για την παραγωγή πλούτου.
Αποτέλεσμα της επικράτησης του οικονομικού φιλελευθερισμού παγκοσμίως – με εξαίρεση την προσφιλή, στον ΣΥΡΙΖΑ, Βενεζουέλα και την Βόρεια Κορέα – είναι η σημαντική μείωση της ακραίας φτώχειας σε πλανητικό επίπεδο κατά τις τελευταίες δεκαετίες.
Όσον αφορά στον ακροδεξιό κίνδυνο, αυτός είναι, ενδεχομένως, υπαρκτός, λιγότερο πλέον στην Ελλάδα (μετά την εξάρθρωση της ‘’Χρυσής Αυγής’’) και, ίσως, περισσότερο στην Ευρώπη. Είναι, όμως, όχι απλώς αβάσιμες αλλά και γελοίες οι κατηγορίες του ΣΥΡΙΖΑ ότι μεταξύ των υποστηρικτών της ακροδεξιάς συγκαταλέγεται η Νέα Δημοκρατία.
Η παράταξη αυτή ήταν πάντοτε συνεπής πολέμιος των ακροδεξιών αντιλήψεων, και μάλιστα υπό τον σημερινό αρχηγό της Κυριάκο Μητσοτάκη. Αντιθέτως, ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ που επί πέντε σχεδόν χρόνια συνεργαζόταν με τους ΑΝΕΛ, ισχυριζόμενος μάλιστα ότι θα αλλάξει την Ευρώπη και θα κάνει τις αγορές να χορεύουν υπό τους ήχους εγχώριων μουσικών οργάνων, ζουρνάδων και νταουλιών.
Σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ, υπό το κράτος της παταγώδους αποτυχίας της υπερ-τετραετούς κυβερνητικής θητείας του σε όλους τους τομείς των αλλεπάλληλων εκλογικών ηττών το 2019 και της περαιτέρω συρρίκνωσης της απήχησής του ως αντιπολίτευσης (από 32% σε 20% περίπου), είναι προφανές ότι έχει ανάγκη επίθεσης εναντίον σκιάχτρων.
* Νομικού – Οικονομολόγου