Πολλά γρήγορα deals με υποψήφιους επενδυτές – πελάτες τους, θα πρέπει να κλείσουν οι τράπεζες, σε έναν διαγωνισμό ταχύτητας και ευελιξίας για επενδυτικά σχέδια, προκειμένου οι ιδιώτες να αντλήσουν δάνεια 12,7 δισ. και να βάλουν και 19 δισ. ίδια κεφάλαια για να κάνουν μπίζνες με επενδύσεις 31 δισ. ευρώ.
Εισάγεται έτσι, και ένας νέου τύπου ανταγωνισμός μεταξύ των τραπεζών, που θα πρέπει να αναζητούν και να επιλέγουν πελάτες – επενδυτές που εκτός του να παίρνουν δάνεια, θα βάζουν και δικά τους λεφτά. Τα κρατικά δάνεια 12,7 δισ. δεν θα πέσουν όλα μαζί στην αγορά. Θα μοιράζονται «κομμάτια», π.χ. από 100 ή 200 εκατ. ευρώ (ανάλογα με το μέγεθός τους).
Όλες οι τράπεζες θα πάρουν το «πακέτο εκκίνησης» που τους αντιστοιχεί. Αλλά για να πάρουν ξανά και άλλο κομμάτι (επιπλέον 100-200 εκατ. ευρώ) θα πρέπει να έχουν προωθήσει τουλάχιστον το 70% των κεφαλαίων που ήδη έλαβαν. Αν δεν το καταφέρουν, οι πόροι θα αποδεσμεύονται και θα επιστρέφουν στο Ταμείο Ανάκαμψης. Η τράπεζα τότε βγαίνει από το παιχνίδι, εκτός αν βρει νέους πελάτες-επενδυτές, για να διεκδικήσει ξανά μερίδιο στα δάνεια.
Παράλληλα, η τράπεζα αναλαμβάνει και ρίσκο τουλάχιστον 50% μεγαλύτερο από αυτό που αναλαμβάνει ο ιδιώτης επενδυτής, του οποίου εγκρίνει και το επιχειρηματικό σχέδιο για το δάνειο που του χορηγεί. Άρα, πρέπει να είναι ευέλικτη, αλλά και πολλαπλά εξασφαλισμένη.
Ωστόσο, τις ίδιες ακριβώς εξασφαλίσεις (collateral) που παίρνει η τράπεζα, τις ίδιες θα παίρνει και το Δημόσιο. Αντί δηλαδή, το κράτος να μπαίνει όπως παλιά «εγγυητής» στο δάνειο πως δεν θα χάσει λεφτά η τράπεζα, τώρα θα παίρνει τις ίδιες τις διασφαλίσεις με αυτές που και εκείνη θα έχει ζητήσει από τον πελάτη της!
Ο ιδιώτης επενδυτής μπορεί επίσης, εκτός από κρατικά δάνεια του Ταμείου, να αναζητά πίστωση από οποιαδήποτε τράπεζα (όχι μόνον τις τέσσερις συστημικές), διεθνείς οργανισμούς (όπως η ΕΤΕπ), μέσω ειδικού fund (του εξωτερικού ή ενός νέου που θα συστήσει η Ελληνική Αναπτυξιακή Τράπεζα) ή με ομολογιακό δάνειο κ.λπ.