Πως τα είπε, αμέσως μετά τις εκλογές, ο κ. Νίκος Ανδρουλάκης απευθυνόμενος «στον κόσμο της δημοκρατικής παράταξης» με το χαμόγελο της επιτυχίας στα χείλη;
β. «Με αξιοπιστία και σοβαρότητα και προτάσεις θα πορευτούμε»
γ. «Δεν αγωνίζομαι για την εξουσία, αλλά για μια αποδοτική κοινωνία».
Είπε κι άλλα επικολυρικά, όπως στις περιπτώσεις αυτές πάντα συμβαίνει με τον νικητή να έχει «όλα τα δίκια του κόσμου με το μέρος του» και να αμολάει τη μια γενικούρα μετά την άλλη, χωρίς να λέει τίποτε, ντρίμπλαρε επιτυχώς τις επισημάνσεις Γερουλάνου και Διαμαντοπούλου (ειδικά της Άννας) «για μια νέα μέρα στο ΠΑΣΟΚ» και κάπου εκεί τελείωσε η σεμνή τελετή στο ημίχρονο του αγώνα της Εθνικής Ομάδας.
Γράφει ο Χρήστος Υφαντής
Αφήνω κατά μέρος αυτές τις γραφικότητες που ακούστηκαν, ειδικά όταν κάποιος φέρνει κατά νου τα ναυπηγεία και τα πανεπιστήμια και τη στάση Ανδρουλάκη.
Στην ουσία και πέρα από κάθε διάθεση φληναφημάτων ο τέως και νυν πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ δεν είπε τίποτε διαφορετικό από ότι έως την Κυριακή έλεγε (και εννοούσε) όλα τα προηγούμενα χρόνια, σε απλά ελληνικά «λεβέντες, για να μην ξεχνιόμαστε, το ΠΑΣΟΚ είμαι εγώ και η παρέα μου, οι υπόλοιποι άμα γουστάρετε, αλλιώς από εδώ παν΄ κι άλλοι».
Με την έννοια αυτή ήταν και παραμένει πεντακάθαρος απέναντι σε κάθε αρνητή της απόλυτης κομματικής εξουσίας του, πόσο μάλλον τώρα που μέσα από μια «υποδειγματική εκλογική διαδικασία» καθάρισε (για δεύτερη φορά) κάθε διαφορετική φωνή και την έστειλε να κόψει ρόδα μυρωμένα στο κομματικό περιβόλι.
Μεταξύ μας, το πρόβλημα στο ΠΑΣΟΚ της επόμενης μέρας δεν το έχει ο κ. Ανδρουλάκης, όπως δεν το είχε και πριν. Το έχουν οι υπόλοιποι της παρέας των διεκδικητών της προεδρίας, οι οποίοι αμφισβήτησαν την ηγεσία Ανδρουλάκη το βράδυ των ευρωεκλογών, ζήτησαν μετ΄επιτάσεως «εκλογές για νέα ηγεσία» προβάλλοντας μια σειρά γραφικούς και αστείους λόγους και εισέπραξαν (αυτή τη φορά και η κυρία Διαμαντοπούλου μαζί τους) τα επίχειρα της άρνησης τους να αποδεχθούν πως το ΠΑΣΟΚ έχει, σύμφωνα με το εκλογικό του κοινό, πρόεδρο και μάλιστα απολύτως νομιμοποιημένο.
Τι νέο παρουσίασαν στον κόσμο που κινητοποιήθηκε να ψηφίσει και αυτή τη φορά σε μια χαλαρή έως αποκοιμήσεως εκλογική διαδικασία οι αμφισβητίες; Απολύτως τίποτε, πέραν μερικών φαντασιακών κατασκευασμάτων του ταραγμένου μυαλού τους, τα οποία περιέχυσαν με μπόλικη «δημοκρατία, αξιοκρατία, αριστεροσύνη και σοσιαλδημοκρατία» και βγήκαν στο κυνήγι για να αντιληφθούν, με σκληρό τρόπο μερικοί, όπως ο κ. Δούκας, πως η συμπεριφορά «άλλα λέει η θειά μου, άλλα ακούν τ΄ αυτιά μου» είναι καλή για παρεΐστικη ζύμωση αλλά πόρρω απέχει από το να είναι (ή να κατανοούνται από τον κόσμο ως) πολιτική διεργασία και πρόταση.
Τι διαφορετικό είπαν ή παρουσίασαν που έκανε κλικ στην κοινή περί το «Κίνημα» εντύπωση, ώστε να αμφισβητήσουν επί της ουσίας την όποια πολιτική πρόταση ( δηλαδή καμία) είχε παρουσιάσει έως τότε ο αμφισβητούμενος και λοιδωρούμενος ως «λίγος και λιμός» κ. Αδρουλάκης; Τίποτε. Αναμασήματα τσιτάτων της δεκαετίας του ογδόντα, κεκαλυμμένος «ανδρεϊσμός» της κακιάς ώρας, παπαρολογίες για «ανοιχτό ΠΑΣΟΚ» (λες και πρόκειται ποτέ να συμβεί αυτό)και ολίγη από «Ευρώπη και θεσμικότητα», έτσι για να ξινίσει ο Ανδρουλάκης που μιλάει αγγλικά χειρότερα από τον Τσίπρα.
Το ερώτημα είναι απλό: Δούκας, Γιαννακοπούλου, Κατρίνης, Γερουλάνος, Διαμαντοπούλου ( με σειρά έντασης της αμφισβήτησης του κ. Ανδρουλάκη) με τι μούτρα θα περάσουν το κατώφλι τη Χαριλάου Τρικούπη και θα ζητήσουν (με ή άνευ τσίπας) να ξεκινήσουν να λειτουργούν και πάλι όπως υποτίθεται πως έκαναν πριν τις ευρωεκλογές, «όλοι μαζί, ομού κι αντάμα» με τον νικητή των εκλογών, ο οποίος ούτε άλλαξε σε ένα βράδυ ούτε πρόκειται να αλλάξει, μόνο «χειρότερος» μπορεί να γίνει κι αυτό ως ένα βαθμό δικαιολογημένα;
Μην γελιόμαστε. Το ΠΑΣΟΚ το βράδυ της Κυριακής κέρδισε απλώς μια μικρή εκεχειρία έως την επόμενη οργανωμένη αμφισβήτηση του κ. Ανδρουλάκη, για την εκδήλωση της οποίας θα βρεθεί κάποιος λόγος, ακόμη και ανύπαρκτος για να εκδηλωθούν τάσεις διεκδίκησης του θρόνου από τους ίδιους ή άλλους πικραμένους.
Το μεγαλύτερο διάστημα «ηρεμίας» θεωρητικά φτάνει έως τις επόμενες εκλογές, το αποτέλεσμα των οποίων θα κρίνει πολλά για τις ισορροπίες στο «Κίνημα» και για το οποίο πολύς κόσμος που τώρα έβαλε την ουρά στα σκέλια από αυτό το καταλυτικό «60-40» θα εργαστεί σκληρά για να είναι όσο χειρότερο γίνεται, ώστε να μπορεί να αξιοποιηθεί ως λόγος νέας ένστασης.
Η εικόνα ενός ΠΑΣΟΚ «όλοι δικοί μας είμαστε» με αγάπες και λουλούδια, ομοψυχίες και πολιτικές συμφωνίες, ούτε υπήρξε ποτέ, ούτε πρόκειται να υπάρξει. Ο πρώτος που δεν έχει κανένα λόγο ή συμφέρον να την πλασάρει είναι ο ίδιος ο κ, Ανδρουλάκης με την έννοια πως ο νικητής τα παίρνει όλα, οι υπόλοιποι τίποτε.
Ανθρώπινα είναι όλα αυτά κι η πολιτική ακόμη και στις ευτυχέστερες στιγμές της δεν παύει να είναι ανθρώπινη εκδήλωση! Πόσο μάλλον όταν σφίγγουν τα γάλατα και κινδυνεύουν καρέκλες και προεδρίες.