Τέως «άχαστος ηγέτης» μόνος, ψάχνει …τι ακριβώς; Ρόλο και εξουσία σε ένα ρημαγμένο μετεκλογικό τοπίο στην άλλοτε πανίσχυρη «κυβερνώσα αριστερά», τα ιμάτια (οι κουρελούδες) της οποίας διαμοιράστηκαν ντάλα καλοκαίρι ανάμεσα σε «κασσελακικούς» και «Χαριτσικούς» με όχημα ένα δίευρο συμμετοχής στις εκλογές και κεντρικό πρόσωπο ένα παγκόσμιο νούμερο, τον κύριο «Κυρ Στέφανο», που όμοιό του δεν έχει παρουσιαστεί ποτέ στην ελληνική πολιτική σκηνή.
Στον απόηχο της ραγδαίας αποσυσπείρωσης του άλλοτε πανίσχυρου ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ και της διάσπασης του σε δύο βασικούς πολιτικούς σχηματισμούς (σας είχαμε εγκαίρως ενημερώσει για τις εξελίξεις πολύ πριν αυτές δημοσιοποιηθούν), ολόκληρη η κατάντια της αριστεροσύνης στη χώρα αποτυπώνεται σε έναν χαμένο στο διάστημα, αποσυνάγωγο και περιθωριοποιημένο Αλέξη Τσίπρα, η εικόνα του οποίου (και οι διάφορες απόπειρες του να αρθρώσει αριστερό «νεστόρειο» πολιτικό λόγο) προκαλεί (όπως του πρέπει) θλίψη.
Οι απόπειρες του να ασκήσει ένα ρόλο «εγγυητή» μιας ήδη πολυδιασπασμένης και καταρρέουσας δημοσκοπικά παράταξης και διαμεσολαβητή σε δήθεν αναγκαίες τεχνητές συγκολλήσεις μεταξύ των διάφορων κομματιών της εξελίχθηκαν σε τραγωδία και διαμόρφωσαν μια εξαιρετικά σκληρή για τον ίδιο και τους εναπομείναντες «δικούς του» πραγματικότητα: Ο καιρός που κανείς δεν ασχολείται μαζί του ήρθε, είναι σκληρός όπως όλοι οι ανάλογοι καιροί, αλλά αληθινός και γι΄αυτό δίκαιος.
Έξι μήνες μετά από ένα επαναλαμβανόμενο τραγικό εκλογικό αποτέλεσμα, προϊόν της πολιτικής του πορείας όλα τα προηγούμενα χρόνια, κανένας στην Ελλάδα δεν θυμάται «έναν Τσίπρα», που υπήρξε κάποτε πρωθυπουργός, που απείλησε τη χώρα με ανατίναξη για να ικανοποιήσει τις προσωπικές του αυταπάτες και τις «επαναστατίλες» των καραφλοκοράκων που τον συνόδευαν ως υπουργοί σε ανεπανάληπτες για την ιλαροτραγωδία επισκέψεις του εκτός συνόρων.
Το χειρότερο όλων; Όπως συμβαίνει με κάθε μαθητευόμενο μάγο οι πρώτοι που τον αποκήρυξαν «εν χορδαίς και οργάνοις» είναι οι «δικοί του». Αυτοί που έπιναν νερό στο όνομά του και δροσίζονταν στον ίσκιο του. Οι κολλητοί. Οι πραιτωριανοί του. Ο ιδιωτικός κομματικός στρατός σήμερα στέκει απέναντι από το άλλοτε ίνδαλμα και έχει διαμοιραστεί ανάμεσα σε κάτι ρετάλια-επιγόνους αναζητώντας «πολιτικό μεροκάματο» και απάγκιο.
Τόσο στον εναπομείναντα ΣΥΡΙΖΑ, όσο και στην Νέα Αριστερά είναι σε πλήρη εξέλιξη ένας εσωτερικός διαγωνισμός «αποτσιπροποίησης», με τα βόλια να φτάνουν στον ίδιο τον «άχαστο ηγέτη» σε ρυθμούς καταιγιστικούς, ανεξάρτητα από την συχνότητα που δημοσίως καταγράφονται.
Στο εσωτερικό όλων των τάσεων και ομάδων εξελίσσεται μια καθημερινή διαδικασία αποκαθήλωσης των άλλοτε «αγίων» του τσιπρισμού, με τα αναθέματα σε παράταξη και τις διάφορες ομάδες να διαγκωνίζονται για το ποια θα πάρει την καλύτερη θέση στις καταγγελίες εναντίον του κ. Τσίπρα για τις πολιτικές ποτ άσκησε και την κομματική γεωγραφία που διαμόρφωσε.
Η κατάσταση θυμίζει, αχνά είναι λογικό, την αποσταλινοποίηση που ακολούθησε τον θάνατο του «πατερούλη», με τους νεωτεριστές των διάφορων Χρουτσόφ να ξεσκίζουν τους εναπομείναντες υποστηρικτές του «superman Allexis», τώρα που είναι μόνοι και ευάλωτοι, απόντος του ηγέτη και των πραιτωριανών του.
Ο ίδιος ο κ. Τσίπρας δείχνει να μην καταλαβαίνει τι συμβαίνει και εμφανίζεται να επιχειρεί την επάνοδο του στην κεντρική πολιτική σκηνή δια της τεθλασμένης, μέσω γραφικών εκκλήσεων «για ενότητα και κοινή στόχευση όλων των πλευρών προς τον Μητσοτάκη» και δια διαρροών για διάφορες δήθεν πρωτοβουλίες που πρόκειται να ληφθούν πριν τις ευρωεκλογές με την μετάκληση στην Αθήνα στελεχών (όλοι παροπλισμένοι) της ευρωαριστεράς και της σοσιαλδημοκρατίας για εκδηλώσεις υπέρ της χαμένης τιμής της κεντροαριστερής ενότητας.
Με μηδενικό πολιτικό κεφάλαιο, ανύπαρκτη αξιοπιστία και γραφική δημόσια εικόνα ο αποσυνάγωγος Αλέξης Τσίπρας διεκδικεί σε κενό αέρος μια πολιτική κληρονομιά που κανένας άλλος δεν θέλει, ούτε ενδιαφέρεται να παραλάβει, μόνος αυτός ανάμεσα σε εξαφανισμένους άλλοτε συνεργάτες του και χωρίς την παραμικρή δυνατότητα να επηρεάσει ούτε καν την «καθηγήτρια ΕΜΠ Περιστέρα Μπαζιάνα».
Τις διάφορες εκκλήσεις του τις οποίες διακινεί δίκην αριστερόσχημων χρησμών και με τις οποίες επιδιώκει να ασκήσει πολιτική παρέμβαση σε μια κοινωνία που ξέχασε και την δημόσια εικόνα του, τις αντιλαμβάνονται ως σημαντικές « δυο-τρεις παλιοί κολλητοί και μερικοί παρελθεντολάγνοι», τα ΜΜΕ για να τις χλευάσουν και κάποιοι «αναλυτές» για να «αποκαλύψουν τα κρυφά σχέδια ενός πολιτικά νεκρού». Χάος!
Ο οριστικός πολιτικός ενταφιασμός του θα συντελεστεί στις ευρωεκλογές, τότε που ο περιούσιος πολιτικός του χώρος (και λόγος) θα αποσυντεθεί εις τα εξ ων συνετέθη και θα βρεθεί αντιμέτωπος με ποσοστά που σήμερα δεν μπορεί ούτε να διανοηθεί. Ακριβώς την επομένη μέρα που οα καθένας από τους επιγόνους του θα αναζητεί στέγη για το σαρκίο του, ένας ακόμη πολιτικός μύθος, αυτός του «άχαστου ηγέτη» θα ακυρώνεται στη συνείδηση των πολιτών και θα χάνεται στην λήθη.