Η Όλγα, παλιά στο κομματικό κουρμπέτι, προωθεί την ιδέα των εσωκομματικών εκλογών με συγκεκριμένους αντιπάλους για δύο λόγους:
Πρώτον, για να μείνει ο μουντζούρης στην πλευρά του Κασσελάκη, καθώς «αυτός (πρέπει και) θα αναλάβει την πρωτοβουλία των εκλογών, ο Τσίπρας δεν πρέπει να εμφανιστεί πως αμφισβητεί την σημερινή ηγεσία και διασπά το κόμμα».
Δεύτερον, για να προλάβει άλλους είδους, περισσότερο οργανωτίστικες, εξελίξεις στις οποίες μπορεί να οδηγήσει μια πρόταση μομφής του Παύλου Πολάκη από την οποία μπορεί να προκληθούν σεισμικές εξελίξεις στην ηγεσία του κόμματος ( αν γίνει πρόεδρος ο «αψύς Κρητικός») τις οποίες η πλευρά Τσίπρα απεύχεται, καθώς άριστα γνωρίζει πως «αν ο Παυλάρας αγκυρωθεί στην προεδρική καρέκλα δεν τον κουνάει κανένας, ούτε ο ίδιος θα παίξει το παιχνίδι της αμφισβήτησης της εξουσίας του καλώντας τον Τσίπρα σε μια εκλογική αναμέτρηση, χωρίς κανένα δικό του όφελος».
Του Χρήστου Υφαντή
Αν ο Κασσελάκης αποδεχθεί την πρόταση τη Όλγας και πάει σε νέες εσωκομματικές εκλογές με αντίπαλο αυτή τη φορά τον ίδιο τον Τσίπρα είναι σαφές πως θέτει σε τεράστια διακινδύνευση την παραμονή του την προεδρική καρέκλα, εξ αυτό προκύπτει πως πολύ δύσκολα θα πέσει στην παγίδα και θα συμφωνήσει σε εκλογική αναμέτρηση χωρίς να γνωρίζει εκ των προτέρων ποιος είναι ο αντίπαλος.
Αν αρνηθεί την πρόταση της Όλγας θα έχει υπονομεύσει οριστικά την προεδρική εξουσία του, θα φανεί πολιτικά ανεπαρκής και κομματικά φιλοτομαριστής και θα ανοίξει τον δρόμο για τη νέα, μεγάλη διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ από την οποία θα προκύψει ένα νέο κομματικό μόρφωμα έμπνευσης Τσίπρα, στο οποίο θα προστρέξουν οι 17 βουλευτές των «87», η κυρία Λινού και σύμπασα η Νέα Αριστερά, η επιβίωση της οποίας είναι απόλυτα ταυτισμένη με ένα νέο κομματικό σχηματισμό με τον Αλέξη Τσίπρα επικεφαλής, σε διαφορετική περίπτωση θα δουν «όλοι μαζί ομού κι αντάμα» τα πολιτικά ραπανάκια ανάποδα.
Μεταξύ μας, καμία εκλογική αναμέτρηση για την προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ δεν πρόκειται να διεξαχθεί όσο ο Στέφανος Κασσελάκης είναι υποχείριο και ενεργούμενο του Νίκου Παππά και του Παύλου Πολάκη.
Οι δυο τους γνωρίζουν άριστα πως αν κάνουν το λάθος να εκτεθούν εκλογικά απέναντι στον Τσίπρα είναι εξαιρετικά πιθανόν να δουν τα κουκιά να μην τους βγαίνουν, εξέλιξη που θα τους οδηγήσει στο κομματικό ικρίωμα με έναν Αλέξη μαινόμενο για την στάση τους όλο αυτό το διάστημα και για την επαγγελματική αχαριστία με την οποία φέρθηκαν στον ευεργέτη τους.
Αποκλεισμένων των εκλογών κάθε είδους είναι σαφές πως στην Κουμουνδούρου οι εξελίξεις θα τρέξουν σύμφωνα με τα ειωθότα της καθ΄ημάς αριστεράς, η διάσπαση και η δημιουργία των νέων σχηματισμών θα προκληθεί από οργανωμένες αποχωρήσεις με καταγγελίες εκατέρωθεν και βαριές εκφράσεις για την ανεπάρκεια και την προδοσία του αντιπάλου, γνωστά αυτά και χιλιοειπωμένα σε αυτό το μαγαζί.
Ο σκληρός μήνας Οκτώβρης του 2024 θα σηματοδοτήσει ιστορικές (για μια ακόμη φορά) εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ, που θα καταλήξει (και πάλι) να τρώει τις σάρκες του για να ικανοποιηθούν προσωπικές στρατηγικές και να κλείσουν με θόρυβο παλιές κόντρες.
Σε όλα αυτά δεν υπάρχει πουθενά Κασσελάκης. Η σημερινή δομή εξουσίας στην οποία υποτίθεται πως κυριαρχεί πολύ σύντομα θα είναι παρελθόν μαζί με τον ίδιο και τον Τάϊλερ ό,τι και να συμβεί. Σε έναν διχοτομημένο (με Τσίπρα-Κασσελάκη σήμερα) και τριχοτομημένο (με Τσίπρα-Παππά-Πολάκη αύριο) ΣΥΡΙΖΑ δεν υπάρχει θέση σε κανένα από τα σχήματα που θα προκύψουν, πόσο μάλλον προεδρική, για έναν αποτυχημένο ντίλερ και μούφα εφοπλιστή, επαγγελματία άεργο και πολιτικά τουρίστα.
Η διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ με τον Τσίπρα ενεργό αυτή τη φορά να περιμένει να ηγηθεί ενός νέου σχηματισμού στη Βουλή (αυτός είναι βουλευτής) και να διεκδικήσει την πρωτοκαθεδρία στην αντιπαράθεση με τον Κυριάκο Μητσοτάκη, προλαβαίνοντας και τις εξελίξεις στο ΠΑΣΟΚ και ειδικά την πιθανή εκλογή της Άννας Διαμαντοπούλου, είναι δεδομένη, τίποτε δεν μπορεί να την ακυρώσει ή να την αναστείλει.
Ο νέος κομματικός φορέας του «άχαστου ηγέτη» θέλει χρόνο για να εγκαθιδρυθεί στην κοινή συνείδηση, η πολιτική σταθερότητα της επόμενης τριετίας τον βολεύει, ο χρόνος θα κυλάει υπέρ του απέναντι σε κάτι δήθεν αριστερά ρετάλια που θα διεκδικήσουν τον ίδιο χώρο, συνεπώς όσο πιο γρήγορα εξελιχθούν τα πράγματα τόσο το καλύτερο.